HIRSIZ ÇOCUKLAR

• 16 Mayıs 2009 Cumartesi 12:10:41

Çocuk niçin hırsızlık yapar? Ya git getir derler, ama nasıl getirirsen getir derler. Ya git bul derler ama nasıl bulursan bul derler. Ya bizim işimiz bitti artık kendi başının çaresine bak derler. Ya enayimisin oğlum başkaları kazanacak sen onları sövüşleyecen derler. Ya baba rakı parası ister. Ya anne kumar parası ister. Ya anne çekip gitmiştir, ya da baba başka bir kadınla evlenmiştir. Kalabalıktır aile bazı zaman. Ya da büyük şehrin kenarına gelip yamanmaya çalışmıştır hayata aile. Okula gitmeyeceksin artık denilmiştir. Para kazanacan denilmiştir ama nasıl kazanacağın söylenilmemiştir.

Bazen da bunların hiç biri yoktur, ama çocuk yine hırsızlık yapar. Niye yapar şimdi ona bakalım.

Pedagoji uzmanlarınca, okul öncesi dönemde görülen izinsiz eşya alma bir uyum ve davranış bozukluğu olarak kabul edilmez. Zira 3-6 yaşları arasında çocuklar, ‘ben merkezci’ bir kişiliğe sahip oldukları için, gittikleri evlerde veya kreşte arkadaşlarında gördükleri oyuncak ya da benzeri şeyleri almakta sakınca görmezler. Bu yaşlarda çocuklar kendilerini dünyanın merkezinde görürler. Herkes ve her şey onlara hizmet etmek ve isteklerini karşılamak için vardır. ‘Mülkiyet’ duygusu tam olarak gelişmediği için, çocuklar, başka birine ait eşyayı izinsiz olarak almanın kötü bir davranış olduğunu anlamakta güçlük çekerler. Bu nedenle, ‘çalma’ davranışının bir uyum ve davranış bozukluğu olarak ele alınabilmesi için çocuğun ilkokul çağına gelmiş olması gerekir.

Çocuklarda bir uyum ve davranış bozukluğu olarak ortaya çıkan ve gerekli müdahaleler yapılmadığı takdirde ilerleyen yaşlarda da görülen bu duruma psikolojide “kleptomani” (çalmaktan haz alma ve heyecan duyma) olarak isimlendirilir. Kleptomaniye kaynak teşkil edecek tutumları şu şekilde sıralayıp özetleyebiliriz:

Anne babaların aşırı disiplinli ve katı tutumları, çocukların, kardeşleriyle, komşu, arkadaş ve akraba çocuklarıyla sıklıkla kıyaslandığı aile ortamları çalma davranışına zemin hazırlayabilir. Ailenin ekonomik güçlükler nedeniyle çocuğun fiziksel ihtiyaçlarını giderememesi, anne-babanın paraya aşırı düşkünlüğü veya cimriliği, parayı çocuğa karşı bir tehdit aracı olarak kullanması gibi hatalı tutumlar da, çalma davranışının ortaya çıkmasına neden olabilir.

Çocuğun kendini değersiz hissetmesi çalma davranışını destekler. Kendini yetersiz hisseden çocuk, beğendiği eşyaları çalarak, kendini değerli kılmaya çalışır. Yetersizlik duyguları taşıyan çocuğun sürekli kontrol altında tutulması, davranışlarının eleştirilmesi kendisine güvenilmediği duygusunu pekiştirir. Kendisini değersiz hisseden çocukta, öz güven duygusu gittikçe zayıflar, eşya veya para çalarak bu zayıflığı telafi etmeye çalışır. Anne babanın cüzdanından veya cebinden çalınan para, onun dünyasında bir anlamda esirgedikleri sevgiyi ve ilgiyi sembolize etmektedir. Esirgedikleri sevgi ve ilgiye karşılık olarak paralarını almaktadır.

Anne ve babadan çaldığı para ile arkadaşlarına kola ve çikolata ikram eden, borç veren çocuklar, kendisini onların yanında güçlü ve üstün hissederek değersizlik duygusunu yenmeye çalışmaktadır.

Kardeşlerini veya örnek gösterilen yaşıtlarını kıskanan bir çocuk yaşadığı rekabet duygusunu bastırabilmek için çalma davranışı gösterebilir. Bu nedenle uyum bozukluğu geliştiren çocuklarda görülen çalma davranışı, kıskandığı veya rekabet ettiği kişiden öç almak anlamına gelmektedir.

Fiziksel ve ruhsal ihtiyaçların giderilmeyişi çalma davranışına neden olabilmektedir. Yeterince sevilmediğini düşünen, duygusal anlamda yeterince ilgi görmeyen çocuk, başkalarına ait eşyaları çalarak elde edemediği sevgi açığını gidermeye çalışır. Bu sebeple, kimsesiz çocuklarda, sokak çocuklarında ve aileleri tarafından dışlanmış çocuklarda çalma davranışı daha sık görülmektedir.

Çocuklarında çalma davranışı olduğunu gören anne babalar, yanlış yaklaşımlarla işi daha da zorlaştırmamak için, mutlara bir psikologla görüşmeli, onun yardımıyla çalmanın altında yatan sebebi bulmalı, bu sebebi ortadan kaldıracak şekilde tutumlarını değiştirmelidir.

Bu durumda anne ve babaya düşen görevler çok büyüktür.

Yargılayıcı ve suçlayıcı olmamak, aşağılayıcı, küçük düşürücü ve ayıplayıcı dil kullanmamak, çocuğu başkalarının yanında deşifre etmemek, çalma davranışı nedeniyle aşırı heyecan ve telaş göstermemek, çalma davranışını terk ettirmek için şiddete, cezaya ve yasağa başvurmamak çok önemlidir.

En önemlisi çocuğun ruhsal ihtiyacı olan sevgiyi, ilgiyi ve güveni içten gelerek vermek, onun bu alandaki eksikliğini gidermek çok önemlidir. Duygularını, sıkıntılarını ve tepkilerini açıkça ifade etmesine izin vermek gerekir. Yapmacık ilgi ve sevgi gösterileri çocuk tarafından fark edilecek ve fazla iyileştirici bir etkisi olmayacaktır.

Mülkiyet kavramını geliştirmeliyiz: Çocuğumuza ihtiyaç duyduğu oyuncakları almalıyız. Başka çocukların elinde oyuncak gördüğü zaman kendi oyuncakları aklına gelecek, “benim de oyuncaklarım var,” diye düşünecektir. Onun izni olmadan oyuncaklarını ve eşyalarını başka çocuklara vermemeliyiz. Böylece başkasına ait bir şeyi onun izni olmadan alınamayacağını öğretmiş oluruz.

Gerekli maddî ihtiyaçlarını karşılamalıyız: Çocuklarımızı yiyecek, giyecek, oyuncak ve harçlık gibi temel ihtiyaçlardan mahrum bırakmamalıyız. Çocuklar sahip oldukları şeyler konusunda kendilerini başka çocuklarla kıyaslamada oldukça ustadır. Sizden bir şey isteyip aldıramadığı zaman; ”Ama Ahmet’in var” der. Bir şeye izin vermediğiniz zaman; “Ama Ahmet’in annesi izin veriyor” der. Arkadaşlarının yanında mahcup olmaması için yeteri kadar harçlık vermeliyiz. Arkadaşı harçlığı ile simit, kola veya çikolata alıp yerken onun bunları alacak parası olmadığı zaman aşağılık ve yetersizlik duygusuna kapılabilir. Harçlığı olmayan bir çocuk, arkadaşlarına karşı mahcup olmamak için evden para çalabilir. Bazen harçlığı ile arkadaşına bir şeyler ısmarlaması veya aldığı bir yiyeceği arkadaşı ile paylaşması için teşvik etmeliyiz. Böylece almanın yanında vermeyi de öğrenmiş olacaktır.

Ancak burada da ailenin ekonomik durumu ne olursa olsun aşırıya kaçmak çocuğun dünyasında başka sorunların ortaya çıkmasına sebep olur. Ya da en azından aileler kendi çocuklarına harçlık verirken onun fakir ailelerin çocuklarından arkadaşları olabileceğini hesaba katmalıdırlar. Böylece hem kendi çocuklarına hem de başkalarının çocuklarına iyilik etmiş olurlar.

Evde kendisine ait bir odası ve eşyaları olmalıdır: Kendisine ait bir odası, eşyaları ve oyuncakları olan çocuklar mülkiyet kavramını daha kolay öğrenmektedir. Oyuncaklarını toplamasını ve odasını temiz tutmasını öğretmeli, bunu öğreninceye kadar yardım etmeliyiz. Böylece sahip olma ve sahip olduklarını koruma duygusu gelişecektir.

Habersiz alma davranışlarına tepki göstermeliyiz: Başkasına ait bir şeyi habersiz ve izinsiz aldığı zaman bunun doğru bir davranış olmadığını, o kişinin veya çocuğun eşyasını veya oyuncağını bulamadığı zaman üzüleceğini, suçlayıcı ve utandırıcı bir dil kullanmadan anlatmamız ve o şeyi sahibine geri verilmesini temin etmemiz gerekir. Çocuğu mahcup etmemek veya karşı tarafa mahcup olmamak için yaptığı davranışı görmezden gelmek doğru değildir.

Çocuğa doğru model olmalıyız: Başkalarına ait mülkiyete saygı duyarak çocuğumuza doğru örnek olmalıyız. Kimi anne babalar sohbet ederken insanlarda dürüstlük kalmadığını, çalmadan, hile yapmadan ve yalan söylemeden zengin olunamayacağını söyler bu konuda örnekler verirler. Çocuklar da bu sözlere kulak misafiri olur, zenginlere kızar, mülkiyete saygı duymazlar. Çalma davranışına ait örnekler verirken, övücü ve hak verici sözler kullanmaktan sakınmalıyız.

Çocukla konuşmalıyız: İlk çalma olayı ile karşılaştığınızda telaşa kapılmadan yumuşak ve dost bir ses tonuyla yaptığı davranışın normal olmadığına çocuğu inandırmalıyız. Ona güvendiğimizi, bu işi bir daha yapmayacağını bildiğimizi söylemeliyiz. Bu konuşma yine gizli kalmalı ve çocuk deşifre edilmemelidir.

Bir psikolojik hastalık olan ve tedavi edilmesi çok büyük çabalar gerektiren bir hastalığı, sağlıklı bir çocuğa yüklemek ve bunun için ekonomik şartları öne sürmek bir sosyal cinayetten başka bir şey değildir. Hırsız çocuklar bir su testisidir ve su yolunda kırılırlar. Geleceğin gangsterleri, canileri, eroin tüccarları kısacası kötü adamları işe hep hırsızlık yaparak başlamışlardır. Hırsızlık onların ilk mektebidir. Piştikleri yerdir. Yo sanmayın bunu sadece çocuklar yapar. Adamın babası rüşvet alıyorsa çocukta rüşvet almadan elini oynatmaz. Çocuğun babası ev yaparken çimentodan çalışıyorsa, çocukta da bir şey üretirken malzemeden çalmanın gayet doğal bir şey olduğu öğretilir. Ve bu usta çırak usulü nesilden nesile aktarılır.

İşte size bazı çocuk hırsızlık haberlerinden verebileceğimiz örnekler.
“Diyarbakır’dan İstanbul’a getirilen çocuklara soygun yaptıran çetenin lideri Murat Okay’ın, ‘en başarılı hırsıza’ Antalya Konyaaltı’nda 15 günlük motivasyon tatili hediye ettiği ortaya çıktı Büyük şehirlerde yuvalanan çeteler işi iyice azıtıp kurumsallaştı. Pes dedirten olay, İstanbul, Diyarbakır ve Bursa’da 24 Eylül’de düzenlenen “Akvaryum Operasyonu”yla çökertilen 45 kişilik çetenin polis sorguları sırasında ortaya çıktı. Diyarbakır’dan getirdiği küçük çocuklara İstanbul ve Bursa’da hırsızlık yaptıran çete reisi Murat Okay’ın, küçük hırsızları performanslarına göre motive etmek için Antalya Konyaaltı’nda 15’er gün tatile yolladığı ortaya çıktı. Hatta çetenin sadece bu nedenle sezonluk ev kiraladığı açıklandı.”

“Birkaç hafta önce hırsızlık suçunda yakalanmış 8/11 yaşındaki P.B`ye İstanbul Emniyet Müdürü nasihat etmiş, o da alışılageldiği şekilde pişmanlığını ifade etmek yerine, `çıkınca yeniden yapacağını` söyleyerek rest çekmişti. Okumak istemediğini söylüyor P.B. Yapmak istediği tek şey hırsızlık. Bu gerçek olabilir mi? Bu nasıl bir gerçekliktir? P.B`nin bakışları asla sekiz yaşındaki bir çocuğun bakışları değil.”

“Emniyet Genel Müdürlüğü rakamlarına göre, 2005 yılının ilk 6 ayında şüpheli sayısının 204 bin 38 olduğunu, bunların 29 bin 968’ini çocukların oluşturduğunu söyledi. Mala karşı işlenen suçlarda her 100 şüphelinden 25`ini çocukların oluşturduğuna işaret ederek, “Bu çocuklardan yüzde 80`i hırsızlıkla suçlanıyor” dedi. Mala karşı işlenen suçların başında hırsızlığın geldiğini bildiren rapor, hırsızlıkla suçlanan her 100 kişiden 34’ünün çocuk olduğunu vurguladı. Rapor, hırsızlıkla suçlanan her 100 çocuktan 13’ünün de kız çocuğu olduğuna dikkati çekti. “KIZ ÇOCUKLAR EN ÇOK YANKESİCİLİK YAPIYOR” Kız çocuklarının en çok işledikleri suçun yankesicilik olduğunu ifade eden rapor, “Şüpheli her 100 kız çocuğundan 43’ü yankesicilikle suçlanıyor” diyor. “Resmi kurum ve kuruluşlardan yapılan tüm hırsızlıkların yüzde 48’inde, yankesiciliğin yüzde 42’sinde, kapkaççılığın yüzde 40’ında, otodan hırsızlığın yüzde 34’ünde, işyerinden hırsızlığın yüzde 33’ünde, evden hırsızlığın yüzde 30’unda, oto hırsızlığının yüzde 27’sinde çocuklar şüpheli. Tüm gasp şüphelilerinin yüzde 24’ü, tüm “mala zarar vermek”, “suç eşyası satın almak, satmak ve saklamak” suçu şüphelilerinin yüzde 14’ü, tüm “bilişim” suçu şüphelilerinin yüzde 13’ü çocuklardan oluşuyor.”

“Yaşının iki katı suç dosyası bulunan Pınar, geçen kasım ayında yakalandığında İstanbul Emniyet Müdürü Celalettin Cerrah`ın elini öpmüş, `Bir daha hırsızlık yapmayacağım` sözünü vermişti. Ancak sözünü tutamayan Pınar, önceki gün 17`nci kez yakalandı. Pınar ve bir arkadaşı, yurt dışından dönen bir kişinin içinde 40 bin YTL bulunan çantasını çaldıkları için aranıyordu.

İki yıldır kapkaç ve hırsızlık yapan Pınar`ın 16 suç dosyası bulunuyor. Küçük kız bazı olaylarda iki yıl önce ölen ablası Petek`in adını kullanmış. Pınar kendi adıyla yedi, ablasının adını kullanarak dokuz ayrı suç işlemiş. Pınar`ın annesi Nazan B. de hırsızlık suçundan halen cezaevinde.

17`nci işinden sonra önceki gün yakalanan Pınar B. yine Eyüp Çocuk Yuvası`na yerleştirildi. Pınar aynı yuvaya daha önce 16 kez yerleştirilmiş ancak her seferinde ya kaçmış veya ailesi tarafından kaçırılmıştı. Yurt yetkilileri, Pınar`ın yeniden kaçmak için fırsat kolladığına inanıyor.

Son yakalanışında polise ifade veren Pınar artık hırsızlık yapmak istemediğini ancak ailesinin kendisini zorladığını söyledi. Dayak ve işkenceyle suça zorlandığını dile getiren küçük kız, polise şunları söyledi: `Eğer hırsızlık yapmazsam ya da başarısız olursam ailem beni cezalandırıyor. Aç bırakıyor ya da karanlık odaya kapatıyorlar. Bazen dövüyorlar. Ben de okula gitmek istiyorum. Arkadaşlarım olsun istiyorum. Arkadaşlarımla parklarda, okul bahçesinde oynamak istiyorum. Ama bunu söylersem ailem beni döver. Bana, `15 yaşına kadar bu işi yapacaksın` diyorlar.`

İstanbul’da Pınar. gibi aileleri tarafından suça itilen onlarca çocuk var. Devletin, bu çocukları korumak için yurtlara yerleştirmesi de çözüm olmuyor. Aileler, çocuklarını yurtlardan çıkarmak için her yolu deniyor. Kimileri sopa ve bıçakla yurt basıp çocuklarını kaçırıyor. Kimileri de pahalı hediyeler vererek kaçmalarını sağlıyor.

Pek çok çocuk İstanbul Atatürk Havalimanı`nı üs olarak kullanıyor. Bu çocuklar üç grup halinde kapkaç veya hırsızlık yapıyor. İlk grupta 5 ve 7, ikinci grupta 12 ve 15, üçüncü grupta 16 ve 18 yaşındakiler çalıştırılıyor. 16 ve 18 yaş grubu, Dış Hatlar Terminali`nde valizlerdeki etiketlerden yolcunun geldiği ülkeyi tespit edip yaşı küçük gruba bildiriyor. Hemen ardından takip başlıyor. Evinin önüne kadar izlenen `kurban` taksiden iner inmez 5 ve 7 yaş grubundaki çocuklar `yardıma` koşuyor, taşıma bahanesiyle aldıkları çanta veya valizleri kimseye fark ettirmeden alıp kaçıyorlar. Hacıhüsrev`de oturuyorlar lüks semtte daire alıyorlar.

Yakalanan genç hırsızlardan bazıları lüks otomobillerle geziyor. Şebeke üyeleri lüks semtlere kolayca girip çıkmak için lüks otomobilleri tercih ediyor. Bir polis yetkilisi, çocuklarına hırsızlık yaptıran ailelerin mal varlıklarının incelenmesi gerektiğini söyledi. İstanbul`un Hacıhüsrev semtinde oturmalarına rağmen bazı ailelerin lüks semtlerde evler satın aldıklarını belirten polis yetkilisi, `Son 15 gün içinde bu çocuklar yaptıkları kapkaçla 80 bin YTL elde ettiler. Bu kadar parayla tabii ki lüks arabalar alırlar. Bu ailelerin evleri Hacıhüsrev`de görünüyor. Ancak birçok lüks semtte evleri var. Devlet çocuklara hiçbir şey yapamıyorsa neden ailelerini incelemiyor. Bir devlet memuru için soruşturmada bunlar yapılırken bu ailelere neden uygulanmıyor?`dedi.

“Şanlıurfa`nın Şıh Maksut Mahallesi`nde seyir halinde olan 63 LA 055 plakalı kamyonun kasasından içeri sarkan yaşları 10 ile 13 yaşındaki çocuklar, kamyon kasasında bulunan fidanları almak isterken kameraya yakalandı. Seyir halinde olan kamyonun kasasından içeri girmeye çalışan çocuklar, oluşacak tehlikeye aldırış bile etmediler.”

“Bu arada, Avukat Ahu Sinem Civiloğlu’nun araştırması da, Türkiye`deki çocuk suçluluğu konusunda alarm zillerinin çaldığını gösteriyor. Araştırmaya göre, çocukların işlediği suçlar arasında yüzde 34 oranla hırsızlık ilk sırayı alıyor.”

“2007-12-07 11:59 Bursa`da ailelerinden kiraladıkları yaşı küçük çocuklara çok sayıda ilde hırsızlık yaptırdıkları iddia edilen organize Roman çetesi göçertildi. 44 kişinin evlerine yapılan şok baskınlarla gözaltına alındığı olayla ilgili olarak 4 çete liderinin hesaplarındaki 500 bin YTL nakit, 100 bin YTL`lik altın, 50 adet arsa arazi ve ev tapusu ile son model 6 otomobille el koyuldu. Hırsızlık işinde başarılı olan küçük çocukları, `şampiyon` gibi lakaplarla motive eden şebekenin, hırsızlık yapamayan çocukların ellerine ise naylon poşet damlatarak işkence yaptırdığı ortaya çıktı. Kendi aralarında Romanca konuşan çete üyelerinin hırsızlık yapacak çocuklar için gözlemci ve son derece hızlı otomobil kullanan bir şoförle ile birlikte araç tahsis ettikleri belirlendi. Organize polisi, 4 ayrı güvenlik kamerasındaki çocuk hırsızların görüntülerini de delil olarak mahkemeye gönderdi.

Emniyet Müdürlüğü`nden yapılan açıklamaya göre, Bursa`da mala karşı işlenen suçları mercek altına alan polis, yaptığı analiz sonucunda bu hırsızlık suçlarının çoğunun yaşları 12`den küçük Roman çocuklar tarafından işlendiğini belirledi. Küçük yaşta olmalarına rağmen 60-70 ayrı suçtan kaydı bulunan çocukların ceza ehliyetinin olmadığı için serbest bırakıldığı görüldü.

Bunun üzerine asayiş ve organize polisi, Roman vatandaşlara yönelik takip başlattı. 6 aylık planlı incelemenin ardından D.A. H.A. F.K. ve A.K.`nın liderliğindeki örgütün koordineli olarak ve son derece profesyonel bir şekilde `gurbet` dedikleri Eskişehir, İzmir, Yalova, Sakarya, Kocaeli, Ankara ve Manisa`ya hırsızlık yapmak için gittikleri belirlendi.

Son derece hızlı otomobil kullanan şoförlere günlük 100 YTL para vererek kiralayan 4 liderin, Çöni dedikleri yaşı küçük çocukların ailelerine ödeme yaparak çocukları kiraladıkları ve hırsızlıktan elde edilen hasılatı ailelerle birlikte paylaştıkları ortaya çıktı. Ayrıca kendi aralarında Romanca konuşan şüpheliler için polis suç fezlekesine Romanca sözlük de ekledi. Polis, çetenin bu şekilde yaşı küçük çocuklara yaptırılan 76 eylemini belirledi.”

Haberler, istatistikkler, raporlar gırla gidiyor. Ama somut çözüm önerisi için kimse bir şey demiyor. Sosyal görevlerini yerine getirmeyen bir devletin kendisi hukuk devleti bile olsa hırsız çocukları cezalandırarak yada gözetim altında tutarak sorunu çözmesi mümkün olmuyor. Çalma hastalığı dışında problemin temel nedeninin Türkiye’nin birçok sorunu gibi hırsız çocuklar probleminin temelinde de eğitim ve işsizlik problemine ortak bir yaklaşım ve çözüm yolu bulunamamasının yattığını görüyoruz.

Yani aileler çocuklarını ya hiç öğretime gönderemiyorlar ya da ilk öğretimi bitirdikten sonra ya çırak yapıyorlar yada sokağa bırakıyorlar.

Winnicott isimli bir bilim adamı "hırsızlık yapan çocuk annesini arar" demiştir Yani hırsızlık bir anne yokluğu neticesidir Anne hayatta olabilir Hayatta olmaması şüphesiz daha büyük bir kayıptır Ancak hayatta olduğu halde gerçek bir anne davranışı gösteremeyebilir Özellikle sevgi, şefkat, ilgi konularında çocuğuna sıcak analık yapamayabilir İşte Winnicott bu tip annelerden bahis etmek¬tedir

Sevgisiz anneler çocuk için birinci plânda şanssızlıktır Yine şöyle bir söz vardır: "Her anne babanın çocuğu vardır, ancak pek çok çocuğun anne ve babası yoktur" Ne kadar an¬lamlı değil mi? Şüphesiz insanın çocuğu olmuşsa anne ve ba¬ba olmuştur Ancak her çocuğun anne ve babası yoktur den¬mekle, şeklen var ama sevgi, şefkat, ilgi anlamında yok anla¬mındadır Bu söz çok çok iyi değerlendirilmelidir Anne ve baba sık sık kendilerine bu sözü hatırlatmalıdır

Ona göre hattı hareketini yeniden gözden geçirmelidir Aslında gerçek anne ve baba olabilmenin yolu, çocuğa karşı, samimi sevgi, şefkat ve ilgiden geçmektedir Samimiyetle belirtmek isterim ki para ve ekonomik durumlar ikinci planda mühimdir Para¬sız yapılabilecek o kadar çok çocuk hizmetleri vardır ki, bun¬ları bilip de bu hizmetlerin çocuğa götürülmediğini görmek gerçekten herkes gibi bizleri de çok üzmektedir Sevgi, ilgi, şefkat ve buna bağlı özellikler çocuk psiko-sosyal gelişiminde pek önemlidir

Görüldüğü gibi bunların da direkt olarak para ile ilgisi yok¬tur Sevgi, şefkat, ilgi gibi görünümler sözgelimi bakkaldan para ile satın alınacak şeyler midir? Öyle ise ekonomik yön¬den yetersizlik duyan aileler ve herkes bu gerçekleri göz ardı etmemelidir Nice aşıklar vardır ki sevgilisinin bir tebessümü için can vermeye hazırdırlar Para bunun neresindedir? Sevgi olayını daha iyi açıklayabilmek için edebiyat, şiir dünyasına bir göz atmak yeterlidir "Seni bir an görmesem kederimden ölürüm", " aşkın ruhumu aydınlatan bir meşale her şeyi onun ışığında görüyorum", "yıldızların üstündeki müstesna sevgin her zaman yollarımı aydınlatacak", "sensiz yaşamam bil ki bu benim için yemindir" diyen şairler güfte yazarları acaba ya¬lanla mı iştigal etmektedirler? Hayır, sevginin ne olduğunu kavrayabilmiş nice insan aşkı tarif edebilmek için mısraların çok yetersiz kaldığını yakinen bilebilirler Yani şair ve güfte yazarlarının yukarıda birkaç örneğini sunduğumuz ifadelerini aşkı, sevgiyi izah etmede az bile olduğunu anlatabilirler

İşte sevgi denilen o tılsımlı sözcük iyi kavranmalıdır Çocuk da yakınlarından ilk önce bunu istemektedir Eğer bana bu alanlarda çalışan 30 yıllık uzman ve profesör doktor olarak " çocuk mutluluğunu ve rehberliğini bir tek kelime ile özet¬leyiniz, bizim başka söz dinleyecek vaktimiz yok" denilseydi derhal "sevgi" diye cevap verirdim İşte sevgi insan hayatın¬da sağlığında bu denli aslî unsurlardandır Sadece çocuk için değil şüphesiz tüm insan için de durum aynıdır

Ancak he¬nüz psiko-sosyal erginliğe ve olgunluğa ulaşmamış, yetişme evresinde olan birey için bu haliyle çok daha acil bir ihtiyaç olmaktadır Burada belirtilen ve çocuğun hırsızlığa teşebbüsünde anne yoksunluğu olarak da bildirilen olaya tıbta "Anne yoksunlu¬ğu sendromu (Carence Maternelle)" denilmektedir Çocuk anne noksanlığı sendromunda olduğunu tabiî ki bilmez an¬cak mutsuzluğunun farkındadır Çocuğu azarlamak veya korkutmak asla faydalı değildir Zira çocuk bilinçaltı uyarıla¬ra mukavemet edemez Yani içinden gelen duygularını bü¬yükler gibi yerine göre maskeleyemez Baş belası çocuk yok, ihmal edilmiş çocuk vardır

İşte buda hırsız çocuklara ait yaşanmış bir hikaye

“Babası çalışmıyor ,bütün gün onunla oynuyor,gezdiriyor ,bazen annesiyle kavga etse de genelde mutlu yaşıyorlardı. Babası onu seviyordu, onunla gurur duyuyor, okuluyla ilgileniyor, arkadaşları kantinden yiyecek alırken oğlunun da istediğini alabilmesi için bol para bırakıp gidiyordu.

Öğretmen birinci sınıfa yeni başlayan öğrencilere, ailesi ile ilgili değişik sorular soruyordu.
-"Annenin eğitim durumu"

-"Annem okuma bilmiyor öğretmenim" diye cevap verdiğinde herkes birbirine baktı şaşkın şaşkın. Bu devirde okuma-yazma bilmeyen bir annesinin olması tuhaf gelmişti arkadaşlarına.

-"Baban" diye sordu öğretmen
-"Babam okumayı biliyor öğretmen" diye cevap verdi gururla.
Sonra annesinin ve babasının işini sordu öğretmen.
-"Babam çalışmıyor, annem kardeşime bakıyor" dedi çocuk.
-"İyi ama..." dedi öğretmen "sen çok para harcıyorsun, güzel giyiniyorsun. Baban muhakkak çalışıyordur."
Çocuklardan bir ikisi kıkırdamaya başladı.
-"Niye gülüyorsunuz?" dedi öğretmen.
-"Öğretmenim" dedi çocuklar.
-"Onun babası geceleri çalışıyor. Geceleri avlanıyor" dediler.
-"Ne demek o!" diye azarladı öğretmen çocukları. Birisi bağırdı.
-"Öğretmenim onun babası hırsız..."

Bu son cümle, bütün sınıfı susturmuştu. Can’ın ise başından aşağıya kaynar sular dökülmüş gibiydi. Babası, biricik babası, demek geceleri hırsızlık yapıyordu. Hem de ona dürüstlük dersleri veren babası, komşunun bahçesinden mandalina kopardı diye bağıran babası bir hırsız olamazdı. Can havliyle koştu, kaçtı sınıftan. Ağlaya ağlaya evine kadar koştu. Evlerinin kapısına vardığında ağlamaktan yorgun düşen vücudu yere yığılıverdi.”

Hırsız çocuklar diğer mağdur çocuklar gibi bir ülkenin bir milletin ayıbıdır. Her şeyi temizleyebilirsiniz ama bunu temizleyemezsiniz. Zira bu vicdani bir meseledir. Vicdanı da ancak vicdansızlıklara göz yummayarak sırtınızı dönmeyerek temizleyebilirsiniz.