içime oturuyor yaşananlar yada yaşamaya çalısıp yaşayamadığım anlar...
nasıl oldu yada olamadı bilmiyorum sessizliğe alışamadım henüz...
her okuduğum satır arası batıyor kalbime onları sadece ben görüyorum çünkü...
ben anlayabiliyorum... ondan mı dersin...
yazamadığım zamanlar kendimi suçlu hissediyorum... uyuşmuş beynimden sana dair çıkaramadığım bir kaç cümle birikip bunları yazdırıyor bana daha sonra... bitişin gidişin hep gözümün önünde... olmuyor işte olmuyor yüreğinden uzaklarda çaresiz... dayanamıyorum buna...
takvimlerdeki yaprakları üçer beşer koparıyorum sana ulaşacağım anı yakınlaştırmak adına...
ama yüreğin... yüreğin ulaşamayacağım kadar uzakta... buna ne çare... sırtımı sıvazlayan şeytana esir düşüyor bazen ruhum bazense bedenim... ne yaptım ben diye çok sorar oldu kendi kendine dilim... yaptığım yapamadığım şeyler için o kadar acı çekiyor ki ruhum ve beynim biliyorum ben artık eski ben değilim...ama şunu biliyorum sevdiğim... uzak kalmak yaramadı senden...
kendimi sorgulamam senin uzaklığından sevgili... alamadığım cevaplardan... bilirsin alamadığım cevapları kendim çekip alırım ruhundan kendimce... işte yine bir veda isteksizce...

<<<sevgin ağlıyor kaldırımlarda... sana duyulan sevginin farkında mısın acaba... sen içimdeki hiç büyümeyen çocuksun... al... VARLIĞIM VARLIĞINA ARMAĞAN OLSUN...>>>