BİR YOL HİKAYESİ

• 9 Haziran 2007 Cumartesi 15:39:34

BİR YOL HİKAYESİ



UZUN BİR YOLCULUKTA KARŞILAŞTIĞIM VE İÇİMİ ACITAN BİR HAYAT HİKAYESİNİ SİZ DOSTLARLA PAYLAŞMAK İSTEDİM.UMARIM BEĞENİRSİNİZ DEMİYECEĞİM ÇÜNKÜ GÜZEL DEĞİL.AMA DÜŞÜNMEK GEREKİYOR ...

Bir anne hangi şartlarda iki evladından, canının birer parçası olan güzellerden vazgeçebilir acaba ?

Otobüsüm kalkmak üzere, artık yerleşme vakti. Yerime geçeyim, koltuğumu kendime göre ayarlıyayım diyerek çıkıyorum otobüsün basamaklarından.koltuğumun önündeyim ve bir misafirim var benim yerimde.Kömür karası saçları ve gözleriyle, ışıl ışıl yüzüyle birbuçuk yaşındaki nehir bebek.Benim yerime oturmuş boş olan yanına otur diyor banada... Bir eliyle koltuğu gösretip diğer eliylede kraker yiyor mama diyerek.

Aldım kucağıma küçük hanımı ve beraber kraker yemeye başladık. Elindeki bitince mama dedi ve yan taraftan bir bayan uzattı yenisini. Annesi diye düşündüğüm bayan halasıyım ben dedi.Onları tarsusa babaannelerine götürüyorum.

Kasının yanında da oniki yaşında ahmet var. Yüzünü cama yaslamış dışarıya bakıyor, arada halaya birşeyler söyleyerek. Baktığı dışarda arabanın kalkmasını bekleyen babaymış. Ahmet arada;

---Hala nehiri al babama baksın diyor. Hala;

--- Oğlum görmesin ağlar cevabında.

--- Hala ters tutarız babam görsün onu, o bakıyor ama

---- Hayır oğlum.babanda görmesin ağlar dayanamaz oda. diyor yine.

Otobüsharekete geçerken Ahmet öpücükler yolluyor babaya ve ;

---- Hala babamı özledim diyor.küçük nehir henüz farkında değil ama araba yola tam çıktığında ağlamaya başlıyor.Otobüsün içi nehirin baba feryadında. Hala, Ahmet ve Nehir üçüde ağlıyor.

Sonra hala anlatmaya başlıyor biraz.Ben halalarıyım.Anneleri terketti bir ay önce ve babaları ancak bu kadar bakabildi.Şimdi onları götürüp biz bakacağız. boşanıyorlar... Nehirin anne değilde baba diye ağlamasının ve sürekli mama istemesinin nedeni belli oldu.Son bir ayda babaya alışmış ve annenin yokluğunuda sürekli mama isteyerek gideriyor.Psikolojik olarak kendine yapıyor kısacası.

İçimden bir şeylerin koptuğunu hissettim o an.Bende de iki tane var nasıl vazgeçerim dedim.Yada hangi şartlar bir anneye bunu yaptırabilir.Bizlere , biz anne babalara çok kızdım. Kendi hayatlarımızın, anlaşmazlıklarımızın vebalini, günahını o masum çocuklara yüklediğimiz için.Bedelini onlara ödettiğimiz için. Oysa onlar söylemedi şunla evlenin diye. Onlar istemedi dünyaya gelmeyi. Ve anlaşamazsanız ayrılın biz ortada kalalım demedi. Demediler ama onlara verdiğimiz bu maalesef.Daha o yaşta gözleri yaşlı,yarınları endişeli oluyorlar.Nehir ve Ahmet gibi...

Gelelim anneye.Olmaz böyle şey, bırakılmaz diyoruz, hiç vizdan yok diyoruz ilk anda.Ama acaba hangi şartlarda bıraktı kadın iki yavruyu birden.Hele de birisi kendine bu kadar mecburken.Baba kapısına dönüyor belliki.Kendi gücü olsa gitmeyecek çocuklarıyla aynı çatı altında hayata gögüs gerecek.

Acaba gittiği baba kapısı ona at çocuklarını öyle gel, sana bakarız ama onun çocuklarına bakmayızmı dedi...Kim bilir ??? Yoksa hangi şartlarda böyle yapılır bilemiyorum. Vardır bir nedeni mutlaka, ama umudum bilinçli olarak babaya ders verilmek için yapılmamasından yana.Çünkü böyle anne babalarda var, biliyorum. Nadir de olsa denk geliyoruz.

- Çocuk bakmak neymiş görsün, biraz burnu sürtülsün de kıymetimi anlasın diyenler...

- Biraz ders alsınki evine, bana daha çok bağlansın.Nasılsa erkek başına çocuğa bakamaz ve yakında ayağıma gelir diyenler...

Evet maalesef böyleleride var.Ne kadar bencilce değil mi ? Masum çocukları kendileri için kullananlar...

Ben yine de bu sön düşüncenin olmamasını ve o masumların böyle bir sebeple ortada kalmamasını diliyorum.Çünkü her uyanışta minik nehir baba diye ağladı ve mama istedi.Ahmet altıncı sınıfmış ve ne olacak bilmiyorum herhalde yeniden okurum diyerek belirsizliğini anlattı.

Evet dostlar dünkü yolculuğumda yaşadığım şey bu. Çok üzücü, çokta sık yaşanan sıradanlaşan bir olay artık. Bizler doğru düşünüp, doğru adımlar atmadığımız sürecede daha çok çocuklar böyle ağlayacak bir yanları eksik kalacak…

Bütün dileğim ; inşallah hiçbir çocuk böyle şeyler için ağlamasın.onlar sadece oynadıkları oyunda düştükleri için, yada

bir şekeri istemek için ağlasınlar.O zaman anlıktır ağıtları ve unutulur.

YA BÖYLESİ !!!

MÜNEVVER ERDOĞMUŞ