Y.B. ’ a
Selam dost;
Sana nasılsın demek gelmiyor içimden can.
Kar yağıyor dışarıda bembeyaz, kan yağıyor öbür yandan kıp kızıl
Ahmet Erenimin “baba” huzurunu Gazeli Muhammed’in “babaaa” çığlığı bölüyor
Yutkunamıyorum dost
Nasılsın diye sormak gelmiyor içimden, affet beni
Kerbelâ katliamına hazırlanan yüreğimize daha sıcak bir kor dokundu dost
Ağlayacak mecalim bile kalmamış
Bir dua, bir duaya yelteniyorum âcizane konutlarıma yansıtıyorum kahrımı, hıncımı…
Niyazım Rabbe gidiyor; “ Sen tut bizi…”
Taif’ te Resulü hatırlıyorum sonra “beni kimlere bırakıyorsun” haykırışını hatırlıyorum.
Sende sorma n’ olur, nasılsın deme
Sorusuna bile tahammülüm yok çünkü bu aralar.
Dil ucuyla da olsa “iyilik”, “güzellik” kelimeleri çıkmıyor ağzımdan. İyiyim demeye her yeltenişimde içerimde bir şeylerin koptuğunu hissediyorum.
Mengeneye alınmış gibi sıkılıyor yüreğim ve sadece cılız bir ahhh yayılıyor geceye.
Sana güzel şeyler yazmak isterdim dost affet beni.
Bir işim var çalışıyorum, mutlu bir ailem, sıcak bir yuvam, dünyalar tatlısı bir oğlum var demek ve bu güzellikleri ballandıra ballandıra anlatmak isterdim.
Ama dedim ya Muhammed’ in çığlıkları her şeyi bir lokma zehir gibi dizdi kursağıma…
Boğuluyorum dost
Affet beni
Temiz yüreğine selam ederim
Kahhar olan Allahın adıyla