MİLLİ MARŞINI ANLAYAMIYORSAN ESİRSİN

• 10 Mayıs 2009 Pazar 21:22:48

Milli kültürümüz açısından dilin önemi nedir? Dil konusunda ne gi-bi hassasiyetlerimiz olmalıdır?

Milletler, târih sahnesinde hayâtiyetlerini kendi bünyelerine has “kültür” değerleriyle devâm ettirebilirler. Millî kültürümüzün âdeta teme-lini de din, dil ve tarih şuuru oluşturur.
Din; yaratılışın gayesi, kundak ile kefen arasındaki hayatı tanzîm eden, böylece kulu âhiret saâdetine hazırlayan ilâhî kanunlar mecmûasıdır. Dil; onun ortaya koyduğu hakîkatlerin ifade vasıtası, tarih de bu iki unsur çerçevesinde yaşanan hâdiselerin sebep ve neticelerinin tahlîli ile milletle-rin istikbâlini aydınlatan bir meş’aledir. Bu yüzden bu üç unsur birbirinden ayrı düşünülemez.
Milletimizi Osmanlı medeniyetinin temelini oluşturan İslâm kültü-ründen uzaklaştırmak için, bir kısım nâdanların müdâhalesiyle tahrîb edilmiş olan dilimiz, bugün maalesef, ciddî bir tefekküre imkân vermeye-cek bir sûrette kısırlaştırılmış durumdadır. Güyâ Türk dilini korumak adı-na, bin yıldır milletimizin kendi dil zevkine göre kullana kullana artık di-limizin bir zenginliği hâline getirdiği kelimeler atılarak zayıf ve fakir bir dil meydana getirilmek istenmiştir.
1890’da yayınlanan Redhause Türkçe-İngilizce Lügat’te 92 bin Türkçe kelime yer alırken, 1945’te Türk Dil Kurumu’nun yayınladığı Türkçe Sözlük’te bu sayı 15 bine kadar düşürülmüştür. Günümüzde ise bu sayıdan geriye ne kadar kaldığını tahmin etmek zor değildir. Bu hâl, dilde-ki erozyonun bâzı mihraklar eliyle ne dehşetli bir sûrette sürdürüldüğünü gözler önüne sermektedir.
Bugün batı dillerinin herhangi birinde böyle bir müdâhale yapılsa, yani onlardan Grek ve Latin asıllı kelimeler ihrâc edilse, o diller basit bir kabile dili seviyesine iner ve anlaşılmaz bir hâl alır. Bu sebepledir ki dün-yada hiçbir dil üzerinde bizim dilimizdeki tahribâtın bir benzeri cereyan etmemiştir.
Bizdeki gayretkeşliğin(!) asıl ehemmiyetli noktası, takip edilen gâ-yedir. Bu fâciayı planlayanların gâyesi, yeni nesillerin İslâmî tefekkür istî-dâdını ortadan kaldırmaktan ibârettir. Yâni hedefleri Kur’ân ve ondan do-ğan tefekkürdür. Bunu hesaba katarak her İslâmî temâyül sahibinin bu muzır cereyâna karşı direnmesi, bir îman ve vatan borcudur. Aksine hare-ket, bu mukaddes değerlerimize karşı büyük bir gaflet demektir.
Lisânımızı bu tahribattan kurtarmadıkça, başımıza musallat olan binbir çeşit gâileden kurtulmamız da mümkün değildir. Zîrâ insanlar keli-melerle düşünürler. Mefhumları ve kelimeleri eksiltilmiş, kısırlaştırılmış ve çarpıtılmış bir “dil” ile derin İslâmî ve millî tefekkürün heyecan ufukla-rına açılmak aslâ mümkün değildir. Bu yapılmadıkça da, davranış ve duy-gularımızın temelini teşkil eden tefekkür cılızlaşır ve gönül ufku daralır. Sıhhatli fikirler üretemeyen sığ ve kısır bir tefekkür ile de millî ve mânevî bünyemize kasteden fikir akımlarına karşı kâfî derecede mukâvemet göste-rilemez.
Bunun için, millî kültürümüze ve millî şuurumuza zıt olan ve hem mânâ hem de telâffuzu tahrîb ederek meydana getirilmek istenen “uy-durma dil”e de aslâ îtibâr etmemek gerekir. Türkçeleştirme veya sadeleş-tirme adı altında yapılan sahteleştirmelerin, hemen hemen bütünüyle mu-kaddes kitabımız Kur’ân-ı Kerîm’in dilimize hediye ettiği kelimeler üze-rinde yapılmakta olduğu gerçeğini gözden kaçırmamak îcâb eder.
Bin yıldır kullandığımız, millî bünyemize kattığımız, artık bizden bir parça hâline gelmiş ve insanımızın hâlen kullanmakta olduğu “hayat” dolu kelimelere eski ve ölü kelime yaftası vurup, yerine “yaşam” kelime-sini ikâme etmeye çalışmak, Türkçeleştirmek değil, olsa olsa dilimizi diri diri mezara gömmeye kalkışmaktır. Böyle misaller saymakla bitmez. Me-selâ; “imkân” yerine “olanak”, “ihtimal” yerine “olasılık”, “hâkim” yerine “yargıç”, birbirinden farklı mânâ inceliklerine sahip “ihtilâl”, “in-kılap” ve “ıslahat” gibi kelimeleri topyekün atıp yerine “devrim” keli-mesini uydurmakla Türk diline hizmet edilmez, ancak ihânet edilir.
Ayrıca şunu da ifâde edelim ki, uydurulan kelimelerin pek çoğu, güzel Türkçemizin uzun asırlar içinde teşekkül etmiş mantığına da aykırı-dır. Meselâ, “sı” veya “si” eki, liyâkat veya istihkak ifâde etmek üzere kullanılan bir ektir. Buna göre, “öpülesi eller” öpülmeye lâyık eller, “kırı-lası eller” kırılmaya müstehak eller, demektir. Yine bu durumda “olası” kelimesi, olmaya lâyık veya müstehak demek olur. Hâlbuki bu uydurma kelime bugün “olması muhtemel” mânâsında kullanılarak aslî muhtevâsına uymayan bir şekilde kullanılmaktadır.
Dilin yapısına âit bu gibi gerçekler, çocukluktan itibaren zihinde bir iz bırakır ve bu sûretle lisânın kendine has mantığını teşkil eder. Bu mantık da yukarıdaki misalde görüldüğü gibi bozulmaktadır.
Bütün bu kasıtlı ikâme faaliyetleri, milletimizi Kur’ânî mefhumlar-dan uzaklaştırmak, bu kelimelerin hatırlattığı diğer İslâmî mânâlarla irtibâ-tını yok etmek emeline hizmet etmektedir. Fakat ne hazindir ki, günümüz-de, kimileri selde sürüklenen kütükler misâli gaflet ve cehâleti sebebiyle, kimileriyse kasıtlı olarak, bu kültür tahribâtına ortak olmaktadırlar. Fakat daha da hazin olanı, İslâmî şuura sahip olduğunu iddiâ eden pek çok kim-senin de bazı çevrelere yaranabilmek gayesiyle bu tuzağa düşmesidir.
Unutmayalım ki bizler, ecdâdımızın millî ve mânevî değerleriyle bütünleşebildiğimiz zaman, onların bizlere bıraktıkları mukaddes emânet-leri şerefle taşıyabilmiş ve kendimize has millî ve mânevî şahsiyetimizi yaşatmış oluruz. Bu bakımdan dilimiz, maddî ve mânevî değerleri bizlere en nefis bir şekilde tattıran Yûnusların dili olmalıdır. Anadolumuzun hâlen kullandığı temiz Türkçe olmalıdır.
Milletimizin rûhî dokusunu, şan ve şerefini ifâde eden İstiklâl Mar-şı’mızı düşünelim: O geniş ve derin muhtevâlı kelimelerin çıkarılıp yerine uydurma kelimelerin konması hâlinde, o şiir, zihinlerde zerre kadar bir iz bırakır mı, gönüllerde aynı heyecanı meydana getirebilir mi? Bu bakım-dan, hiç olmazsa İstiklâl Marşı’nın muhtevâsını anlayabilecek seviyede bir lisan kültürüne sahip olmamız îcâb eder. Zîrâ millî şâirimiz Mehmed Âkif’i anlayamayan bir nesil, hangi kültürün esaretinde olduğunu da anla-yamaz.
Bin yıllık kültürümüzden gelen kelimelerin atılması, İngiliz kültü-ründen ve diğer yabancı kültürlerden gelen kelimelerin onun yerini alması, mağaza levhalarında ve giysiler üzerinde vitrine edilmesi, kültürümüze karşı işlenen tahribâtın bir başka şeklidir.
Millî ve mânevî değerlerimiz talan edilirken sessizce seyretmek, emânetin elden çıkmasıyla neticelenebilecek dehşet verici bir gaflettir. Uğ-runda nice canlar verilerek bugünlere ulaştırılan bütün millî ve mânevî de-ğerlerimizi muhâfaza için lâyıkıyla gayret gösterelim ki, o ağır bedelleri tekrar ödemek mecbûriyetinde kalmayalım.