İnsanlar vardır dışarıdaki ağaçlardan farksız. Birbirleriyle konuşmadan, konuşamadan,yüreğindeki güzellikleri sevdiklerine aktaramadan yaşayan zavallı insanlar. Kalabalıklar içinde bile tek başına.
İnsan olmanın farklılığını ve güzelliğini kavrayamamış. İçinde yaşadığı dünyanın güzelliklerini göremeden , at gözlüğüyle yaşayan, zavallı insancıklar.
Koşturmacayla geçen ve birbirini kovalayan günlerle, işten-eve evden işe dünyada kendilerine tanınan zamanı doldurmaya çalışan insanlar.
Sabah evinden çıkıp işine giderken bile karşılaştığı insanlara sıcak bir gülümsemeyle günaydın bile demekten aciz insanlar. Bu kişilerden sevdiklerine "SENİ SEVİYORUM" demelerini bekleyebilirmisiniz?
Halbuki ne kadar kısa hayat. Bu iki kelimenin karşılarındaki insanlarda bırakacağı manevi hazzı düşünmeden, onları bir nebze mutlu etmeden, içindeki sevgiyi zayıflık olarak görüp bu sevgi kelimelerini söyleyemeden göçüp giden "ZAVALLI" insanlar. Kendilerini mutsuz ettikleri yetmezmiş gibi etrafındakilere de hayatı zehredip, onları mutsuz eden insanlar..
Ne olur sizde onlar gibi olmayın, esirgemeyin sevdiklerinizden bu iki kelimeyi. Utanmayın söylemekten...
Ne kaybedersiniz "seni seviyorum" demekten ?
Bol sevgi sözcüklü günler dileğiyle...