Belki ne yapacağım diye düşünüyorsun saatlerce, belki yıldızlara bakıp büyümek istedin dakikalarca, belki iç çekerek lanet ettin, kilometrelerce mesafe uzaklıktaki zamana...
Yorum ve aşk bazen tamamlıyorlar birbirlerini, kimi zaman yerleri değişiveriyor ansızın, bir ok gibi saplanıyor, beynin göbeğine... Aşkın yorumu ve peşinden gelen yorumun aşkı.
Her şey anlamsız, hissiz ve aptal oluyor bir anda...
Tıpkı; ölümün getirdiği o bir türlü anlam veremediğimiz bedel gibi, neyin bedelini veiyoruz?
Aşkta bunun gibidir, bir türlü anlam veremeyiz, bazen o kadar küçültür ki insanı, bir kez görmek için, neler yaptırır...
İnsan aşkı erken yaşamalı, yaşanacak en erken duygu olmalı bu ince duygu. Yaşanması gereken ne varsa yaşamalı elbette, aşk; önceliktir, devrimcidir ve sadık olmalıdır.
Beğenmek, sevmek, değer vermek, neyi değiştirir insanda, ne katar? Sadece vakit geçirmek olabiliyor, yada öfkeden delirmek ara sıra, gözlerinin içine bakana kadar...
Aşkta bencil olmalı sonuna kadar, gözlerinin şekli değiştiğinde gördüğün zaman, ne kadar önemli olduğunu göstermeli bir kez daha. Sensiz olmaz dediğinde, Seni Seviyorum dediğinde gülmeli gözlerinin bebeği... Bencil olmalı insan sevgiye, sevmeye...
Sabah kalktığında ilk akla gelendir hayatımızdaki değerimiz, ona bağlıyız, bağımlıyız. Deli gibi susamak o ’’ bağımlılığa ’’ ... Tebessümün zahir görüntüsü ’’ o ’’ olmalıdır, ebedi... Ve derken elveda geceye, sabaha merhaba demek kadar samimi kelimeler dökülmeli dilden, susmadan, bağırarak söylemek, kahrolsun sensizlik!
Bu adaletsizlik...