Günden güne içimdeki ateş daha da alevleniyor. Kavuruyor için için ama çaresi yok. Söndürmeyi her denediğimde biraz daha acıyor biraz daha izi kalıyor içimde. Sürekli düşündürüyor. Ne zaman? Ne zaman o mükemmel an gelecek ve ben o ateşi sonsuza kadar söndüreceğim?
Takvimlerde yaprak tükenir yıllar birbirini peşi sıra kovalarken benim yalnızlığımda kendi kendini kovalıyor. Durmadan bir çaba içinde olduğunu zannetse de aslında kendini oyalıyor kendini kandırıyor. O da biliyor hiç gelmeyeceğini. Yıllar gelir geçer ama o asla gelmez. Ya da bana gelmek istemez…

Artık bir umudum yok ona karşı. İster gelsin ister gelmesin kendi bilir. Ama sanmasın ki daha iyisini bulur benden. Benden daha arzulu, tutkulu, sadık ve umut dolu. Git, artık ne sen varsın hayatımda (sanki daha önce oldun da) ne de senin düşüncen. Seni aldırdım kalbimden. Kendine acı çektirecek başka birini bul. Beni yeteri kadar yaraladın. Artık katlanacak gücüm yok kendine başka masum bul…