...

bizimkisi baştan sona değil sondan başa bir aşk hikayesi... tam herşey bitti derken tam belimizi son bir gayret doğrultmaya çalısırken işledik o AŞK denilen tatlı zehiri usul usul kalbimize...
korkuyorduk nedensiz sebepsiz herşeyden... ya biterse korkusu sararken bedenimizi sevişerek sondürüyorduk içimizdeki ya biterse yangınını...ama bitmezdi ki bitemezdi çünkü sondan başa devam ediyordu hikayemiz...
paylaştıklarımızdan çok paylaşamadıklarımızın telaşı sarmıştı ruhumuzu... sınırlı sorumlu yaşıyorduk nefes nefese geçip giden zamanı... hani diyordun ya ’aynalara resim bırakıp suya yazı yazmaktı bizimkisi’ aynaya her baktığımda senden gidişimi yad ediyor gözlerim iki damla tuzlu suyla... göremiyorum o gülen gözleri yanı başımda... hissedemiyorum o meltemler kadar ılık öpüüklerini ensemde... ve sularada yazı yazamıyorum sensiz...
korkuyorum.... ayakkabılarını ters giymiş bir çocukgibiyim şimdi... beni yokluğunla cezalandırdığın günden beri tökezliyorum... ağrımadık yerim kanamadık dizim yok düşmelerimden... ne olur gel ve düzelt artık... hem hayatımı hem ayakkabılarımı...