HAYATA DAİR


Hayat, her insanın yaşadığı bir süreç… Ben bu sürecin neresindeyim bilmiyorum.Belki sonlarına doğru yaklaşıyorum, belki de daha vaktim var. Ama ne olursa olsun hayat mutlu, mutsuz, memnunlukla memnuniyetsizlikle, kusurlarla, şikayetlerle, neşelerle, keyfe keder pek çok duygu fırtınalarıyla akıp gidiyor…

Bazen insanın mutluluktan içi içine sığmıyor, bazen de karamsarlıktan… Bazen bu an hiç geçmesin diyoruz, bazen de neden saatler ilerlemiyor, dakikalar geçmiyor diye yakınıyoruz. Anlaşılan bu duygu fırtınası geçmek bilmiyor. Her şeyi, her duyguyu o an yaşıyoruz, daha sonra ise yaşadığımız duyguları geçmişte kalan bir mazi olarak sadece hatırlıyoruz.

Hani çok eski bir arkadaşımız olur, seneler sonra aklımıza gelir de düşünürüz: O şimdi kim bilir nerede, ne yapıyordur?... Ama ne kadar düşünsekte hayatın akışında, bir zamanlar canımız, kanımız, sırdaşımız, dert ortağımız olan o arkadaşımızda şimdi bir hatıra olmuştur. Herkes ayrı bir dünyaya savrulmuştur. Her şey böyle, gözyaşlarımız bile….

İçimize akıttığımız gözyaşlarımız vardır. Hani bir türlü dışa vuramadığımız.. İşte bu göz yaşlarımızda hatıra olmuştur zamanla. Ama bir yandan da bir gün gelir ansızın tekrar bizi bulur… En olmadık anda taşıverir yüreğimizde saklandığı yerden. Sadece bir neden aramaktadır damlalarını dışa savurmak için. Aynı güneşin kaybolması, bulutların havayı kaplaması ve son anda yağmur damlalarının yavaş yavaş üzerimize yağması gibi.

Yağmurun geleceğini anlarız çünkü hava yavaş yavaş kararmıştır, kara bulutlar yavaş yavaş gökyüzünde yerini almıştır. Aynı gözlerimizin dolması gibi…

Bir de ansızın gelen şimşek vardır hepimizi korkutur hıçkırıklarımız gibi. İlk önce sessiz sessiz ağlamaya başlar insan, daha sonra ise yaşadıkları aklına geldikçe duygu fırtınası büyür büyür ve sessizlik yerini hıçkırıklara bırakır.

Hıçkıra hıçkıra ağlarız ve içimiz boşalır gibi hissederiz. Gerçekten acılar bir nebze olsun azalmıştır gönlümüzde. Fırtnaya yakalanan gemi ağır ağır limana yanaşır sanki içimizde.