Bir fotoğraftı beni benden alan.O an böylece somutlaşmıştı.Ruhumuz zamana yetişmeye çalışırken,üstüne üstüne üstlük yaşlandığını bile bile,o yarış esnasında çekilen bir anıydı elinde ki şey.Resmi çeken makina eskiydi.Ama şimdi herkesin elinde olan makinalar gibide değildi.Özgünlük ve samimiyet vardı bu makinada.Bir fotoğraf çektim içine kapanık,dıştan yırtılmaya çalışan.Biraz ilgi çekmişti sanırım.Bir fotoğraf çektim tamamen saf,dıştan gürültülüydü.Burası benim güzel ülkemdi unutmuştum,her güzel şeyin taşlandığını.Cahillerin toplu toplu taşındığı,vücutlarının büyütülüp,kafalarının küçültüldüğünü unutmuştum.Düşündüm değermiydi bu kıymetsizliğe karşı hiç önemli miydi? Değerliydi,çünkü sen vardın o düz kağıdın içinde garip Dünya’ya seni göstermek için değerliydi.Eşsizdi o anda haykırdığın mutluluğun düz duvarlara tırmandığı an önemliydi.
Ve ben çirkin ellerim ve yüzümle sana bakardım,baka kalırdım.Ağlardım sen yokken beklerdim yıldızları sayarak zaman biraz çabuk geçsin diye beklerdim.Yalnızlık diye birşey yoktu benim için,kimse yoksa etrafımda Tanrı’yla konuşurdum.Şu yerde beni en iyi dinleyenle saatlerce konuşurdum...