Gidiyorsun,beni bana bırakıp bilmediğim meçhullere.Bir sessiz gemi gibi gönlümün taaa derinliklerinden hareket ediyorsun.
Kanımın her damlasında,beynimdeki düşüncelerin her karesinde bir korku besleniyor.
Yalanlarım ve yanlışlarım,korkularımın büyümesine tek sebep.ama kendime geç kalışlarım bende yalanları ve yanlışları doguruyor.geçen her anı gözlemlediğimde,zamanın ne kadar göreceli bir kavram olmadığını anlıyorum.zaman bir değirmen misali,onu durdurmak zor takii suyunu kesene kadar.
Ağlamak çare değil,üzülmek..kendini bir sevda uğruna yaralamak,her an onu düşünüp kendi içimizde kaybolmak..kendimize verebileceğimiz en büyük ceza.
Her gecenin bir sabahı,her kışın bir baharı vardır derler,peki benim sabahım,benim baharım nerdeler?
Kendimi bir nefeslik sigara ile avutmak,çıkmaz sevdalara kapı aralamak,açmaya çalıştığım kapıların karşımda yıkılmaz bir duvara dönüştüğünü görmek.
Yüreğimin zincirlerini kırmak,içimde ektiğim umut ve mutluluk tohumlarının yeşermesini beklemek,kalablıklardaki yanlız bir insana özgü olmalı.
zamanı geriye alıp ve her yanlışta ölüp yeniden dirilmek istedim.şimdi umutsuz yargılarımı sorguluyorum,sorgulanmayan yaşamın yaşam olmadığını bilerek.
Umutlarımın içinde umutsuzluklarımı yaşadığımı göremedim,mahkum ettim kendi kendimi yalnızlığa,susamışlığa.aç bıraktım sevgiye.
Umudu arayacağıma,hep gelir diye bekledim,ama biraz rötarlıda olsa bu YANLIŞ YOL olduğunu anladım.