Taşradaki otobüs terminallerinin kendilerine özgü bir havaları vardır. Yolum düştüğünde bir kenarda oturup saatlerce oradaki curcunayı izlemek hoşuma gider. Öyle ilginç sahnelere şahit olunur ki, senaryolar değme tiyatro eserlerine taş çıkartır. Oyunlar bazen dram ama çoğu zaman komedidir.
Avaz avaz bağıran çığırtkanlar, bir şeyler satmak için yırtınan seyyar satıcılar ve yazıhane personelleri tam gün mesai yaptıkları için o sahnenin daimi aktörleridir. Yolcular, sevdiklerine kavuştuklarında mutluluk tablosu çizenler veya otobüsün arkasından hüzünle el sallayanlar ise her gün değişen misafir sanatçılar.
Ama bu karşılama ve uğurlama sahnelerindeki sevinç ve üzüntü gösterilerinde bazen öyle yapmacık tavırlar oluşur ki, oradaki samimiyetsizliği hemen yakalarsınız. Misal, misafirlerinin bindiği otobüs uzaklaştığında geride kalanların yüzlerindeki hüzünlü maske çoğunlukla hemen değişir ve derin bir nefes alırlar. Çileleri sona ermiş gibi. Karşılayanların ise endişeli bir tebessümle bagajdan çıkan valizleri saymasına şahit olmak başlı başına bir eğlence vesilesidir. Bu tabloları şayet yakalayamamışsanız daha dikkatli ve eleşitirel gözle bakmamışsınız demektir. Aylak kaldığınız bir ara uğrayıp dikkatli bir şekilde izlerseniz eğlenceli dakikalar geçireceğinize eminim.
Bu arı kovanına benzeyen terminallerde her gün oyuncular değişir ama senaryo aşağı yukarı hep aynıdır.