Sevgi Galipti Bizim Hikayemizde…

• 27 Nisan 2009 Pazartesi 13:06:26

Sevgi Galipti Bizim Hikayemizde…

Sevmek, yürek yaratıldığı andan itibaren, var olmuştur. Kalp insanda varsa mutlaka sevgide vardır ilkesi ile, sevmek ruha yapışmıştır. Şekli şemali değişse de insandan insana, sevgi asla değişmeyecek bir gerçektir.

Sevmek her insanda farklı zuhur etse de, sevgi var olan bir hakikattir. Dokunamadığımız, göremediğimiz lakin hayata biçim veren, şekillere sokan ve insanın yaşama kaynağı olan bir çeşmedir, sevgi. Nefes alıp verirken ,doğarken ,ölürken sevmek…..İyiliği, kötülüğü sevmek…Sevginin farklı yansımaları ve şekilleridir. Sonuçta bazı insanlar kötü olan şeyleri de sever ve onlarla mutlu olurlar. Yada kötü anlayışlarımız insandan insana değişir….

İnsanları öldürmekten zevk almakta, öldürmeyi sevmenin en bariz şeklidir. Bir fidanı şefkatle toprağa dikmekte sevgidir..Serçenin kırılan kanadını sarmak…Çocuğun annesine kollarını açıp koşması da sevgidir. Babanın yavrusunu omuzlarında gezdirmesi de sevginin göstergesidir.

Askerlik görevini yapmaya giden bir genci uğurlamakta, vatan uğruna kurşun atmak ve sonra toprağa şehit olarak düşmekte sevginin sarmaşıklaşmış halidir yürekte…

Sevgi olmadan hiçbir adım atılamaz, sevmeden kalem yazamaz.. Eskilerin tabiri ile “istenmeden yenen aş, ya karın ağrıtır ya baş”….

Anne “sevgi ekmemişse” bağrına, yavrusunu camii avlusuna bıraka bilir. Baba cinnet geçirdim bahanesi ile onu sevenleri öldüre bilir… İşten çıkarılmış adamı, eşi terk ede bilir…”Baban çok kötü birisi” diye çocuklarını sevgisizliğe aşılaya bilir bir anne…Yürek sevmeyince , ağaçları yakıp üzerine taştan evler yapa bilir. Öğrenci öğretmenini dinlemez ,öğretmende çocuklara karşılığında para almayacağını bilmese, öğrencilere eğitim vermez.

Sevmiyorsa birileri dünyada bombalar icat eder,nesilleri yok etmek için . Sadece çocuklar mı ölür, tüm canlılar ve yerküreye vurulan bu kavga kamçısında dünyanın bize feryadı… Sevgiyle mi yansır, doğrusu merak konusudur …

Sevgi ve şefkatle uçan kuşlar kanat çırptıklarında dudaklarımız gibi hilalleşirler gökyüzünde.. O tebessümle süzülürler semada…Ay, gecenin kapkaranlık gizeminde mutluluğunun her halini bize yansıtır hiç bıkmadan. Ağaçlar kollarını açarlar “gelin meyvelerimi toplayın” dercesine….Rengarenk, renk cümbüşünde sunulur bizlere vitaminli bostanlar….Toprakla kökler buluşur, sevgi dansında…Yağmur yağdığında kuru toprağın kokusu sevgiden başka bir tat bırakmaz yüreğimizde….Ve daha nice sonsuz sevda masalları saklıdır bu kainatın gizemi içinde….”Aç sayfalarımı, oku” diye seslenir biz insanlara….Sevgiyle…Şefkatle…”Beni hançerleme, ihtiraslarınla yok etme ..Asma beni dar ağacına. Seninde sonun olur, beni sevdamdan ayırma,” diye feryat ederek, dünya seslenir bizlere…

Çocuktum ,genç oldum,büyüdüm evlendim, anne ve erişkin bir insan oldum ayakları toprağa basan.Adım atan, düşünen, koşan, yorulan, ağlayan bir insan, temelinde sevgiyle yoğrulan…Fırtınalar esmişti bazen babamla aramda …”Beni anlamadığını” hep haykırmıştım gençliğimde..Babam ise “ne kadar ele avuca sığmayan kızım var “diye hep kızmıştı bana…Sonra o da, bende büyüdük, durulduk, sevdalar ördük…Keşfettik birbirimizi. Dokunduk yüreğimizin içine….Oturup konuşmayı öğrendik, hiç birbirimize küsmeden,arkamızı dönüp darılmadan yaşadık tüm bunları……..

Şimdi şu dakikalarda babam sedye üzerinde ameliyattan çıktı ve hasta bakıcıların yardımı ile yatağına upuzun bir şekilde yatırılmak üzere…..Bir an, onun o sakin ve çaresiz hali gözlerimin içinden süzülüp bütün hücrelerime sarıldı..”Babam” dedim “ben seni hep sevmişim”.. Gözlerim ona ağladı.. İstem dışı gözyaşlarım yanaklarımdan süzüldü… Onu ne kadar çok sevdiğimi gözbebeklerim haykırarak, beyazlamış saçlarını okşadım. “Babam” dedim, elini tuttum, o da gülümsedi…. Ona sarılmak ve babam demek kalbimde gül ağacının kök saldığını hissettirdi bana. Acılarımızla, sevdalarımızla insandık. O “baba”, bense “anne” idim kainatta. Dünyanın insanla olan mücadele dolu sevdasında…Sevgi galipti bizim hikayemizde…Mutluydu anne …Babasının zor gününde yanında idi….

25 Nisan 2009

Özlem Maria Zafer