Elif ve Zehra tanıştıklarında Elif ev sahibi Zehra ise kiracı idi. Karşılıklı dairelerde oturuyorlardı. Çocukları da tesadüfen aynı yaştaydılar ve belkide bu yüzden ev sahibi kiracı gibi değil, kısa zamanda çok iyi iki dost olmuşlardı. O kadarki akşam yemeklerini cümbür cemaat bir arada yiyor, çocukları okula gönderip uzun sabah kahvaltıları ediyorlardı. Fakat bu mutluluk fazla uzun sürmedi. Elif bir gün hastalandı ciddi bir ameliyat geçirmesi gerekiyordu.
Zehra ise Elif’e,
"Aman canım korkacak ne var millet kalp ameliyatı oluyor kalp dışarı çıkarılıyor müdahele yapılıp tekrar yerine konuyor, amaaaannn ben tv de izledim yinede yaşıyor insanlar." diye cesaret vermeye çalışıyordu. Elif ise sesini çıkarmaz sadece başını önüne eğip susardı.
Aradan geçen aylar Elif dahada kötü olmaya başladı.Artık ameliyat kaçınılmazdı. Elif bir türlü karar veremiyordu.Bir gece kalktı, çocuklarının yattığı odanın kapısını usulca açtı. Üç küçük çocuk mışıl mışıl uyuyordu.Dudakları titredi yanaklarına süzülen gözyaşlarını silerken, "Yok" diye söylendi. "Ben bu ameliyattan kalkmam." Minik meleklerinin yanaklarına, onları incitmekten korkarak tüy gibi bir öpücük kondurup yatağına döndü.
O gün Zehra çok heyecanlıydı, durmadan dua ediyordu. Elif ameliyata girecekti. Zehra elinde tesbih salonda bir aşağı bir yukarı dolaşırken zilin sesi ile irkildi. Kapıyı açtığında şaşkınlıktan küçük dilini yutacaktı."Aaaaa sen ne arıyorsun burada?" Elif gülümsedi, "Henüz ecelim gelmemiş, beni geri gönderdiler." Zehra biraz tatlı sert ve arkadaşını kırmamaya özen göstererek,"Öff!" dedi. "Sen ölmeyeceksin fakat ne olduda seni taburcu ettiler?Sen bu gün ameliyat olacaktın." Elif derin bir nefes aldı," valla dişimdeki iltihap yüzünden ameliyat etmediler, riskliymiş. Tedavi ol, gel dediler."
Aradan iki ay geçti. Elif diş iltihabını tedavi ettirmiş ve ameliyat için tekrar hastaneye yatmıştı. Ameliyat ise çok iyi geçmiş, Elif yoğun bakımdan çıkmıştı. Zehra hastaneye ziyarete gittiğinde bir tuhaf oldu. Elif ne kadar da güzelleşmişti öyle.Aklına gelen düşünceyi kovmaya çalıştı, ölüm güzelliğimi vurmuştu yüzüne bu kadının. "Tövbe tövbeee ."Diye söylendi. "Nerden gelirse aklıma böyle şeyler, aman Allah korusun."
Elif hastaneden bir akrabasının evine çıkmıştı.O evine gelmek istemiş fakat eşi ve akrabası bırakmamıştı. Her gün Zehra ile telefonda konuşuyorlardı. O gün Elif sesi biraz titrek." Zehra ben artık evime gelmek istiyorum senide çok özledim. Sen bana bakabilirsin ." dedi. Zehra da arkadaşını çok özlemişti fakat orada daha iyi bakılırdı dr.bi üst katlarındaydı." Yok." Dedi ."Gelme henüz, biliyorsun orada dr.hemen bi üst katınızda.Biraz daha iyileş öyle gelirsin canım arkadaşım." Fakat Elif kararını vermişti."Yarın geleceğim. "Dedi.
Ve Elif ertesi gün evine geldi. Herkes göz yaşları içinde karşıladılar tabutu. Ölüm raporunda :
Emboli sonucu kalp krızi.
Yazıyordu.

Ruhu şad olsun.