17 yaşında tuttuğum ilk ellerin ve içlerine derin derin baktığım ilk güzel gözlerin sahibi miydi 9 yıl sonra karşımda gördüğüm? Çekingen ve mağrur bir duruşla bakmaya çalıştığım sen miydin bu kadar zaman sonra? Geçen zamanın uzunluğunu unutturan o güzel sima seninki miydi? Bana beni hatırlatan, yüzümü güldüren, içime huzur, kalbime mutluluk katan gülüş seninki miydi? Nerdeyim ben, burada ne yapmaktayım ve nereye gidecektim diye kendime sorduğum sorulara dahi cevap veremememin müsebbibi olan senden başkası olamaz; sanırım gördüğüm sendin!..

Yıllar geçmiş, hayat beni ve seni ayrı yollara sürüklemiş meğer. İki apayrı hayat, iki çok farklı yaşam ve geçen onca zamana rağmen yaşadıklarını hatırladığında yüzüne düşen tebessümler dışında ortak hiçbir noktası kalmamış iki zıt kutup olmuşuz. Yineden senle oturup konuşmak ve geçen zamana rağmen birbirimize güler yüz göstermemiz benim için çok kıymetli. Lakin bu gün sana karşı duymam muhtemel yakınlığın önüne çekilen set yüzündendir ki, biz diye bir şey olamaz ve olmamalı. Biz mazide birbirine tanıyan iki insan olarak kalmalıyız. Zira benden sonra senin gözüne göz, yüreğine kalp değmiş ve aklının köşesinde kalmış birinin olduğunu düşünme ihtimalim dahi beni senden çok uzaklara sürükleyecektir. İşte bu sebeptendir ki biz demeyi çok istediğim; yolun açık bahtın mesrur olsun. Ama bil ki ben seni sevdim, son sözüm budur!