Yıllar oldu, hayat bize güzeldi.. Tanıştığımızda ne kadar da hüzün dolluyduk.. Dokunsan ağlıyorduk.. Durduramıyorduk hislerimizi, Dindiremiyorduk.. Mecbur kaldık hayatın her dediğine, evet! demeye.. Cesaret edemedik karşı gelmeye.. Korktuk belki de, çekindik.. En yakınken bir o kadar da uzaktık.. Sen ayrı yerde ben apayrı yerde.. Bütünleşemedik..
Uzun zaman geçti.. Şimdi birlikteyiz.. Cesaret ettik ve bir bütün olduk artık.. Hüzünlerimizi bir kenara bıraktık.. Sadece biz olduk.. Gülüyorduk herşeye rağmen.. Seviyorduk, belki de sanıyorduk.. Ama mutluyduk.. Herşeyi beraber yapıyorduk.. Bir ev tuttuk kendimize.. Beraber yaşadık.. En basit şeyler bile mutluluk veriyordu bize.. Yemeğini hazırlıyor, ellerimle yediriyordum.. " Sevgim bir kat daha arttı " demeni bekliyordum..
Şimdi neredesin sevgilim ? Nerelerdesin ? Yoksun ortalıklarda, görünmüyorsun artık hiç.. Neden peki ? Ben evimizde bekliyorum ne olur dön sevgilim.. Biliyorsun geceleri çok korkuyorum.. Yalnız kalamıyorum.. Sana sarılmayı istiyorum.. Ne olur dön, özlüyorum sevgilim.. Giderken bir mektup bırakmışsın... " Şimdi gidiyorum ama geri döneceğim.. Belki de hiç gelemeyeceğim.. Seni seviyorum ama yapamıyoruz güzelim.. Unut beni artık ben ellere gideceğim.. "
Unutamıyorum sevgilim.. Mektubunda " Seni seviyorum, ama... " demişsin.. Seversen ama’sı olmaz bu işin sevgilim.. Sen gittin gideli ben bittim sevgilim.. Sensiz yaşayamıyorum affet beni, ölüyorum sevgilim..!