Kalemim bitmesin kelimelerim tükenmesin uykunun rehavetine kapılana dek düşüncelerim bir bir işlensin defterime.
Ölümden bahsedeyim önce sonra hayata gelsin kalemim aşkı yazsın uzun uzun sonra ayrılık acısı çeksin çocukluğuma götürsün beni ilk arkadaşımı anlatsın balkona çıkıp seslensin sonra. Gel desin gel özledim seni niye gittin diye sitem etsin ama kıyamayıp vazgeçsin kızmaktan sonra anlatsın onsuz geçen son 10 senemi ve onsuz geçecek 10 senemi.
Artık sana ihtiyacım yok desin. Zaten şimdi ne seni yanına getirecek hayallerim ne gerçeklerden ayıracak gücüm var git o yüzden çocukluğumuda al yanına öyle git artık ondan da korkar oldum zayıflıktan korktuğum gibi oysa ki duygularımdan korkacağımı kimse soylememişti bana büyümek zormuş tam büyümekte denemez ya çocuk olmamak özgürce yaşayamamak hiç bir duyguyu ağlayamamak mesela sevememek herşeyi korkamamak karanlıktan ve sarılıp uyuyamamak kucağında annenin..
ey kalemim anlat bunları birer birer ben uykuya dalarken...