’İnsan sevdiğini öldürür...

onbeş sene önce ilk duyduğum zaman bu cümleyi, çok saçma gelmişti anlamamıştım bile ne demek istendiğini...
sana da söylemiştim bir gün hatırladın mı? O zamanlar sana yaptıklarımı bu cümleyle hafifletmeye çalışıyordum kendimce...
Şimdi aradan onca zaman geçti, ve ben hem sana hem kendime yaptıklarımı anımsayarak bu tezi kanunlaştırıyorum belkide...

Gittiğinden beri an denilen o kısacık zaman kavramını bile geçiremez olmuşum onu fark ettim... ne kadar olmuş gideli... bilmem kaç gün 17 saat, 32 dakika, 17 saniye 18,19,20,21............... offf....

kaderin kalemi tükenmiyor bir türlü... nerde ne zaman ne çıkaracağı belli olmuyor önüme... ansızın gidişini hazırlayıp sundu bana tıpkı gelişini hazırladığı gibi... şimdiyse yeni sürprizlerini bekliyorum gözlerim kapalı...

kendimi ne kadar telkin edip acımı unuttum desemde zaman zaman sağolsun acım hatırlatacak bişey buluyor kendini bana... bir şarkı , bir şiir, bir söz, eşya, bir insan, bir resim herhangi birşey... yada herşey mi demeliyim kısaca...

şuan ellerim titriyor inan... mecalim kalmadı ama kalbimdekileri dökmeye çalışıyorum uyuyakalmadan... saat mi? bilmiyorum ki kaç... hem ne gerek var bakmama... aramızdaki uçurumu büyütmekten başka ne işe yarıyor ki zaman...
şunu hep bil... hep en sevdiğini zarar versede insan... yine de en çok o dua eder ardından...

İYİ GECELER...