Sen ve Ben olarak kaldık hep. Biz olamadık benlerden sıyrılarak. Kabahatin çoğu bende biliyorum ama kulaklarınla duymayı umduklarını gözlerinle görmeni bekledim ben sadece. Bildiğin ve duyduğun tüm sevgilerden ve ilgilerden farklıdır benim sana hissettiklerim. Sana seni sevdiğimi söylemektense “beni seviyor bu adam” diye düşündürmeyi yeğledim ben sadece. Belki doğru görmedin ya da olması gerekenlerin bu olmadığı gerçeği seni hep zorladı benle birlikte olduğun sürece. Ama ben dün nasılsam bu gün de aynıyım ve ihtimaldir ki yarın da aynı kalacağım. Sevdiklerim için yapabileceklerimin sınırsızlığını düşündükçe yaşadıklarımın manasızlığına şaşıracak ancak yine de aynı şekilde davranmayı düşündüğümden dolayı kendimle gurur duyacağım.

Sevdiğim demek acizlik değildir bilirim, gözlerinin içine bakarak sen benim sevdiğimsin ve dünya durdukça bu böyle kalacaktır diyebilmek aslolandır. Ama bunu az ve öz söylemek değil midir kıymetli kılan büyülü iksir? Ben bundan vazgeçmedim ve vazgeçmemde. Sen de vazgeçmediklerini üst üste koyduğun sürece yaşananların zamanı ve mekânı değişecektir sadece, sonuç ise asla değişmeyecek.

Mutluluk dediğimiz belki de birbirine değer veren insanların bile bile birbirini üzmekten vazgeçmek için yaptığı fedakârlıklardan duyduğu gönül ferahlığıdır. Ya da fedakârlık yaptığını düşündükçe aslında farkına varılmayan beyhude çabalar olarak algılansa bile buna değdiğini düşündüğü birisi için çektiği baş ağrılarıdır; mutluluk. Belki de herkesin mutluluğa biçtiği giysi diğerinden farklıdır ve bizim birbirimizden uzak kalmamızın müsebbibi de tam olarak budur.

Sonuç ne olursa olsun, sevdiğim sevdiğimdir; uzakta da olsa yanımda da. Ama biliyorum ki ben ayrılmamıza sebep olacağını bile bile sana beklediğin sözü söylemeyeceğim; sen de aslında beklediğin şeyin benim sana yaşattığım şeyle aynı olduğunu bile bile benden gözlerinin içine bakarak duymayı beklediğin şeyi söylememi bekleyeceksin.
Sonra ne mi olacak? Biz birbirimizi seve seve Allahaısmarladık sevgili diyip; çekip gideceğiz…