’İyi niyetle söylenen yalanlar günah olmazmış’

kendimi aklamak için kendime sarfettiğim en büyük yalan belkide bu cümle...

dört duvar arasına sığamadığım, kendimden bile ara ara taşıp çağladığım şu günlerde, mahsunluğumu gizleyemiyor yüzüme kapanan kapılar....

sızlayıp duruyor sol yanım inceden... aşk dediğin ağır yük, ağır bir vebal... belkide bırakmak istemeyişim bu yüzden hakkını vermek için... obeni bıraksın demem bu yüzden dilimle...

odama dolan is kokusundan, hayatımı kaplayan entrika dumanından yaşarıyor şimdi gözlerim... kimseyi seçemez elini tuttuklarımı tanıyamaz oldum artık... rastgele hatta ezbere yaşıyorum birbirinin aynı ama aslında farklı günlerimi...
sabır işte... sabır taşı denilen o şey insanın neresine yerleşmiştir bilinmez ama, çatlayacağı günü bekliyorum büyük bir iç çekişle...

bazen yüreğimin dizginlerini aklım alsada eline, farkında olmadan yine senin yanından topluyorum bana ait olan parçaları... sen farketmeden, hissetmeden...
dökemiyorum eskisi gibi hislerimi... bana kalmayan senlerden midir acaba yazamayışlarım... yoksa sus deyişlerinden midir...

ben... ben özledim galiba seni... ondan mı dersin bu sitemlerim... uzakta kaldı sanki ateşin... her yer buz soğuk... bu gün dilimde var bir şarkı... adı olmuş hüzzam karası ayrılık...

<<yinede üzülme seni acıtan sözlerime... karşımda görsem seni dolar gözlerim...>>