bak şu hayata

• 31 Mayıs 2007 Perşembe 18:55:16

Yanlışlarla doğruları ayırt etmeye çalıştığı bir dönem yaşar insan.. Bu dönemde başına hiç umulmadık şeyler gelir. Kimi hayata sıkı sarılıp yaşama sevincini bin kat daha artırır, kimi benim gibi karanlıklara kapanır.
Bir çarşafla örtmeye çalışıyorum ruhumu, kapkara bir çarşafla. Ne çok büyük bir dert sayılır benim duygularım, düşüncelerim...Ben onları hep es geçer boşveririm... kendime bir dünya yaratmaya çalışarak..Yanlışlarla dolu..
Lisede başladı benim yanlış ile tanışmam ve gerçekten hoşlanmıştım ondan.. Cezbediyordu hatalarım beni ve gitgide içine çekiyordu...Hataydı biliyorum. ama güzel olandan vazgeçemiyor bırakamıyor insan.. Okula diye çıkıp sokaklarda arkadaşlarla hovardoluk yaptım. Annemlerden aidat için para alıp sigaraya yatırdım. Hata olduğunu biliyordum. Bile bile gittim yanlışla ortaklaştım. Cezbeden yanı öyle çoktu ki...
Arkadaşlar, kahkahalar, özgürlük, martılar, aşk, sevgi..kısacası tüm sahtekarlık olduğunu anladığım duygular.. l
Lise sondaydım birşeyler beni yavaş yavaş acıların içine itmeye başladı.Gerçek bir yaşamın nasıllığını farkettim bir anda. Hayatımın dönüm noktası olan sınava giriyordum. Yanımda bir tek ailem vardı benim o cahil gördüğüm insanlar. Sınava girdiğimde herkeste bir heyecan vardı. Başka bir şehir kültürü, yeni bir okul, yeni bir ortam, yeni bilgilerin keşfine gidecek olmalarının verdiği bir heyecan. Herkes birşeyler karalıyordu sınav başladığında.. Ben ise alnımdan dökülen soğuk bir ter ile geçmişimi silerek çıktım sınavdan.. Çünkü bana sınavda "hayatını kendin mahvetmedin mi ? " sorusu soruluyor gibiydi her satırda. Hiç bir cevap şıkkında da gezdiğim yerleri anlatabilecek kelimeler sarfedilmemişti.
Sınavı kazanamamıştım o sene.İçim gitsede, ailemi hayal kırıklığına uğratmış olsamda...
Aslında ben o sınavı kazanmıştım.. Doğrularla yüzleşmiştim ben o gün.. Geçmişimi silmiştim ben.. Evet başarmıştım, mutluydum.
O gezdiğimiz arkadaşları sordum arayıp birer birer, her biri ya kocaya ya askere gitmiş.. Birazı da baba işine geçiş yapmış işte. Okuldaki o beğenmediğim insanlar... Ne vefalı dostlarmış ki.. Her biri üniversite kazandı nerdeyse yine de "arkadaşım sen nasılsın?" diye kucak açtılar bana..
Yine sınava kalan 2 hafta civarında.. Bu sefer bende kalemle birşeyler karalayacağım.. Terleyen her bir öğrencinin cevabını tecrübeli olarak yalnızca beynimde vereceğim..Gülümseyeceğim..Ve sınavdan annemin kucağına koşarak gidip onu çookk sevdiğimi söyleyeceğim..