Merhaba can... Canımdan can çıkarcasına. seviyorum dediğim vefasız adam, merhaba...

Yüreğimdeki sonbaharın kışa döndüğü şu günlerde, sona yaklaşanların aceleci telaşı içinde, cümleleri talan edercesine yazıyorum sana.

Bir zamanlar bakışlarımdan hayatı içerdin hatırlıyor musun? Dudaklarıma takılıp kalan, o yaramaz, çocuksu tebessümü ne de çok severdin. Nasıl da tasasız çıkardı kahkahalar içimden, firari bir sevincin coşkusuyla. Kımıldamadan seyrederdin salınarak yürüyüşümü ve nasıl da dinlerdin, doyumsuz bir melodinin notalardan sekişi gibi ayak seslerimin taşlara düşüşünü. Sonra ayrılık, sonra kahır, sonra yalnızlık besteleyişini...

Oysa nedensiz nedenlerin arasına sıkışıp kalan, cevabı olmayan sorular bekleşirmiş çıkmazların keskin duruşlarında. Her adımda duvarlar dikip durmuştun yoluma. Zincirler vurmuştun gönül bahçenin kapısına ve boynu bükük bırakmıştın, çerçeveleri dökülmüş bir resmin ortasında.

Kirpiklerimin her kapanışında gözkapaklarımın arasına yerleşmek miydi zulmün en acımasızı? Ya da her başımı yastığa koymaya kalktığımda kulaklarımda çınlayan sesin miydi adına kâbus dedikleri, çözememiştim uzun zaman.

Pencereme vuran yağmurun yıkadığı camlara bakarken dalgın ve yalnız, içimde yeri doldurulamayan bir boşluk. Sorular ardarda sıralanırken, bir şimşek çakıyor ansızın ve anlıyorum ki seni çoktan söküp atmışım. Elimi göğsüme götürüyorum aniden. Ne bir öfke, ne bir kızgınlık... Yavaşça çekiyorum perdeyi.

Can diye başlamıştım, anlaşılan bir masalı daha bitirmiş, hayat denen mefhum.

Eylül GÖKDEMİR/11.04.2009