sevgi=değer-2-

• 12 Nisan 2009 Pazar 22:24:19

İkinci örneğim arkadaş ilişkilerinden olsun.
Bir okulda, hastanede, bankada, fabrikada, herhangi bir kamu kurumunda, resmi ya da sivil kuruluşlarda çalışıyor olmakla, ister istemez arkadaş olduğumuz kişiler var. Ve sen de böyle bir ortamda yaşıyorsun değerli dostum.
Sabah işe geldiğinde, “günaydın” dediğinde aldığın “günaydın” cevabının yanında alamadıkların oluyordur mutlaka.
Zaman zaman hastalandığında ya da herhangi bir sebepten işine gidemediğin günelerin de oluyordur. Öyle günlerinde bizzat ziyaret ederek”geçmiş olsun” dileğinde bulunan da olur, telefonla dahi aramayan da.
Bazen telefonun çalar. Açmaya zaman kalmaz, kapanır. Arayana bakarsın. İş arkadaşındır. Ararsın önemli ve seni ilgilendiren bir şey olduğunu sanarak. Ama açtığın da duyduğun şey gariptir:
-şey, geçen gün hem al hem sattan yanlışlıkla iki tane ……. İstemişim. Birini sen alıver de parasını ödemekte güçlük çekmiyeyim.
-hayır, benim var. İkincisine ihtiyacım yok.
-benim için de almaz mısın?
Ve düşünürsünüz. Benim için almaz mısın diyen sizin için bir kontör harcamaya bile sizi değer görüyor mu görmüyor mu, diye.
Yalnız yaşama, bağ bahçe ile uğraşma hayali kuranlarımız çoktur. Emekli olduğu zaman tabi.
Peki neden?
Sahte arkadaşlık ilişkilerinin vermiş olduğu bunalımdan kurtulmak için olmasın?
Toprağa bir çekirdek kuylarsın. Sana koskoca bir ağaç ve binlerce yemiş verir. sevgine karşılıktır verdikleri. Oysa akıllı varlık insan neden yapmaz akılsız toprağın yaptığını. Anlaşılır gibi değil.
İş yerinde geçecek yorgun bir günün, içten bir tebessümle denilecek “selam” la, bayram gününe dönüştüğünü ah bilebilseydik.
Günün en az 8 saatinde beraber olduğumuz insanlarla bir aileyi oluşturan bireyler gibi olunduğunda yaşam kalitemizin kişi sayısınca katlanacağını görebilseydik.
Değersizmişiz gibi bir hisse kapılmamıza neden olan şeyin sevgisizliğimizden kaynaklandığını ah bir anlasaydık.
İş arkadaşlarına verdiğimiz değer sevgimizle eş orandadır. Ve onların da bize.
Sevgi dolu değerli mesailer dileğimle.