Yeni değil bu yalnızlık...Ben hep yalnızdım aslında...Dünyaya geldiğim andan itibaren hep eksiklikler vardı hayatımda..yalnızlıklar vardı..Üç yaşında iken ilk babam beni yalnız bıraktı...Taa yedi yaşına kadar babamın yaşadığını bildim ama babamla hiç görüşme şansım olmadı...İlk okula başladığım gün herkes babasıyla gelir iken okula ben yalnız gittim..Elimden tutup okulun bahçesine gelince benim küçük kızım okullu oldu diye yanağıma öpücük konduran babam yoktu...El salaya sallaya gitmedi hiç...ikinci sınıfa gittiğim sene babam köye muhtar olmuş..Okul müdürü gel bakalım muhtarın kızı dediği zaman ’aaa babam muhtar mı olmuş’ dedim kendi kendime...Baba demek ne kadar zor geliyordu kendisini gördükçe..Soğukluğumun farkında olan babam bana yaklaşmak istesede ben en güzel yıllarımı çaldığı için öfkeliydim hep..Okula giderken dereden geçemezdim köydeki amcalar kucaklar geçirirdi..Ayaklarım yırtık naylon ayakkabıların içinde ıslanırdı..Yüzümü asar neden asıldı suratın deseler sadece ağlardım cevap bile veremezdim..Anamın ekonomik özgürlüğü yoktu..Başkalarının tarlalarında çalışıp evimizi geçindirmeye çalışıyordu..Nerden bilsin benim ağladığımı..Sabah okula giderken kapıdan uğurlar ağanın tarlasına gider, akşam ben anamdan önce gelirdim .. Öğle yemeği bilmezdim çoğu zaman..Okuldan gelince de suyun içinde şekeri ezer,içine ekmek doğrar onu yerdim..yada annem bağ bozumunda ağanın yanında çalışır yövmiye karşılığı aldığı iki litre pekmezden azıcık koyar ekmekle onu yerdim...Hep yalnız geçti hayatım..Kardeşim yoktu,oynayayım..Ya da kavga edeyim..İnsan kavgayı bile özler mi..?
Üç bin kişilik bir okulda okuyup kendini yalnız hisseden tek insan bendim sanırım..
Şu an evliyim çocuklarım var ama hala yalnız hissettiğim zamanlar hep vardır..
Kalabalık bir şehirde yaşıyorum ama yine yalnızım...
Yani;
Yeni değildi bu yalnızlık...
Yalnızlığın acısını sordumda yüreğime
O günden bu güne kan damlar gönlüme..
SIDIKA EMEK