’’Gerçek mutluluk, gecenin karanlığında güneşi pencerene çizebilmektir’’Söyleyen güzel söylemiş ama nedir ki gerçek mutluluk. Varmı ki?Bazen uzun uzun düşünürüm ve gerçekten mutlu olduğum zamanları saymaya çalışırım ve bir çıkmaza gelirim.
Gecenin zifiri karanlığı gibi bir karanlıkta bulurum kendimi ve o beş yılı hafızamdan silmeye çalışırım; sonra da ben bunları yaşadım derim ve o zifiri karanlığın tam ortasına kocaman bir güneş çizerim. Birden ortalık aydınlanır. İçim huzur dolar, sanki içimde binlerce renkte ve kokuda çiçek açar. İşte mutluluk bu derim.
Şimdi artık gerçek mutluluğun ne olduğunu öğrendim; aldığım her nefes, gözlerimi kırptığım her dakika, ağzımdaki tatlının tadı, tuzun tadı,suyun tadı. İşte gerçek mutluluklar bunlardır.
Hastanede yattığım ve operasyonumdan sonra yavaş yavaş yemeğe başlamıştım. Karşımdaki yatakta yatan bir teyze vardı. O hiçbir şey yiyemez ve içemezdi. Vücuduna bir katadral yerleştirilmiş oradan serum ve serum içine verilen vitaminlerle beslenirdi.Tam beş yıldır; suyun, tuzun, tatlının tadını unutmuştu. Yaşadığı şanssız olaylar onu bu noktaya getirmişti.
Şu an ben gerçek mutluluk için; gecenin karanlığında güneşi pencereme çizmiş, yönümü bulmuştum ya o?
Dilerim ki sizler gecenin karanlığında kalmaz, mutlu olmak için pencerenize güneş çizmezsiniz. İstediğiniz her neyse gerçekleşsin ve sizde gerçek mutluluğu yaşayın.
Gerçek mutluluk; sağlıklı bir nefes alış, gerçek bir gülüş, gerçek bir bakış, seven bir yürek ve sevda sözcüklerinde saklıdır. Bir haznedir; çıkaranın hakkıdır.