İki eli şakaklarında, yere diz çökmüş bütün umutları tükenmiş ağlıyordu çaresizce. Ona göre erkekler ağlamazdı. Onu böylesine çaresiz koyan, neydi ki acaba. Hıçkırıkları kesilmiyor ağlaması daha da şiddetleniyordu ne olmuştu? bu adam neden bu kadar koyuru vermişti kendini.
Yanına yaklaştım;
-Merhaba dostum seni bu hale ne gitirdi ki böyle, nedir derdin?
Yüzüme boş,boş bakıyordu, yaşlar gözlerinden akarken hıçkırıkları devam ediyordu .
-Ne oldu? Demiyecekmisin.
Başını ellerinin arasına aldı ağlamasını daha da artırarak.
-ke, ke, ke, diye kekeleyip duruyordu.
-Ne ke,ke,ke si ne oldu? De be adam.
-Kedim …
dedi ağlaması daha da hızlandı. Ağlamıyor adeta haykırıyordu.
-Ne kedisiymiş bu. Seni böyle ağlatan.
-Kedim öldü…
Dedi ve hıçkırıkları dahada fazlalaştı. Ben hayretler içerisindeydim bir kedi için bu kadar yaygara çıkarılırımıydı.
-Yapma dostum bu bir hayvan ne var bu kadar ağlanacak.
-Birden kalktı ayağa,
-Sen ne diyorsun be o benim her şeyimdi. dedi ve yakama yapışıverdi.
Hayretler içerisindeydim ben onu teselli etmeye gitmiştim, o benim yakama yapışmış silkeliyordu …
Bu ne büyük bir sevgiydi böyle insanı kıskandıracak cinsten. Gıpta ettim doğrusu…Beni böyle seven biri olmamıştı hayatta. Yakamı zor kurtardım hemen uzaklaştım oradan...
Ha !söylemeyi unuttum bu bana ders oldu kimseyi teselli etmeye gitmiyorum artık….
Bir daha ki sefere bu kadar şanslı olmayabilirim. Benimde anam ağlamasın….

ZALOĞLU-11 NİSAN 2009