Kendi şifasız yaralarıma muhatap olarak aldığınız kişi ile yüzleşmek; sonra da hesap sormaya kalkmak bunca yıldan sonra benim en büyük zaafım oldu. Yıllar önce de yanılmıştım cnun hakkında. İkinci kere aynı yanlışa düştüm. Bu tamamen benim hatam.
ONun da sizin gibi pişman olduğunu sanmak; aslında tam da sanmak değil bu. Öyleymiş gibi yapması, hiçir ayrıntıyı unutmadığını anlatması, üzgünlüklerini, pişmanlıklarını açıkça söylemesi söz konusu iken birden bire bütün sözlerini inkâr etmesi... Yarıda bırakması..
Anlamsız, anlaşılmaz ve çok acıtıcı.
Geöişte de çok ağır sonuçlarını yaşamıştım bu duygu ve düşüncelerimin. İki kişi aynı konuda, aynı noktalardan bakmayınca olaya aynı şeyleri görmüyor haliyle. Çünkü aynı şeyleri de hissetmiyor. Sonuçları da aynı şekilde değerlendiremiyor. Bunu anlayamamış olmak bu yaşta benim en büyük kusurum oldu. Üzüldüm, acı sözler ve değerlendirmelere. Vefa beklenmeyeceğini en baştan beri bildiğim halde, bilmiyormuş gibi davranarak kendimin yıpranacağını gene gözardı ettim.
Herkesin yaşadıklarından bir ders alacağını sanmak; kırdıklarını telafi etmelerini beklemek, sözlerinin eri olmalarını ummak hataydı. Ben ’’geçmişte yaşananları hata’’ olarak görmedim hiçbir zaman. Şu anda da görmüyorum. Onlar benim ’’en güzel, en temiz, en gerçek, ilklerimdi, heyecanlarımdı.’’ Onları bugün dahi böyle görüyorum. Asla benim için ’’macera’’değildi. Bu iğrenç kelimeyi yakıştıramam bu duygulara. Fakat şunu bilmeliydim. Sizin için ’’sahici’’ olan şeyler başkaları için ’’macera’’ ya da ’’hata’’ olabilir. Benim yanıldığım nokta burası. Herkesi kendin gibi görmek. Bazı şeyleri ’’tek başına yaşadığınızı’’ öğrenmek, ’’aldatılmışlık ve kandırılmışlık’’ duygusunu yaşatsa da sizi kabul etmek zorundasınız. Sadece hazmedilmeyen şey şu: O zaman niçin, -mış gibi, -miş gibi yaptı karşınızdaki? Bunu anlamak zor. İki yüzlülük değil mi bu, olduğundan başka türlü görünme çabasının gereği neydi?
Acaba, sizin şu anki gerçek duygularınızı öğrenerek bundan farklı bir zevk mi aldı? Bu da iğrenç ve acımasız bir zevk değil mi?