Yeniden unutmak, yokmuş ya da hiç olmamış farzetmek gerek.Üstesinden geleceğim inşallah bugünleri de atlatacağım. Eskisi kadar zor olamayacak. Öyle sanıyorum şimdilik. İlla kırııp dökülmem lazımmış. Affedemiyorum ne yapsam! Bu duygu beni de yıpratıyor ama üstesinden gelemiyorum işte. Keşke hiç hatırlamasaydım, keşke o günler dönmeseydim içimdeki zehirli çiban patlamasaydı, yayılmasaydı ortalığa...
Ama bu kadar yıla rağmen içim hep sızım sızım sızlıyordu. Sanki yaşadığım bu kadar yılda ben ben değildim de başkasıydı. Bütün ’’rol’’dü her yaşadığım, yaptığım şey. Şimdi ben ben oldum sanki. İçim de boşaldı, rahatladım sanki. Kaybettiğim değerli bir yanımı hem buldum hem kaybettim.
Onu, kendimi çıldırmaktan korumak için aramıştım. Beni anlar, sanmıştım. Sanki geçmişte de anlamış gibi? Beni ortada bırakıp gitmesine rağmen gene hayallerimde ona sarılmıştım. ’’Vefa’’ beklemiştim. Temiz bir şeyler kalmamış meger. Gidenden vefa beklenmezmiş bilemedim. Ona, içimi açtım. Yaşadıklarım tek yanlı da olsa benim için ’’değerli bir hatıra, kanayan bir hatıra’’ olarak duruyordu. Bunları yıktı da geçti. Eskiden oldüğü gibi. Çok incitti beni. Unutmamanın köz gibi yaktığı yürek yine çaeyi yakandaarıyor. Bu ateşe o, su döker sanıyor.Tabii ki yanılıyor.
Niye saplandım kaldım ki buna? Ama akıl gönüllenince akılsız kalıyormuş.
Unutmak, karar verdiniz mi hemen yapabileceğiniz bir şey değil. Çünkü, unutmak insanın ihtiyarında değil. Şayet öyle olsaydı. Unuturduk yaşananları; çekmezdik onca acıları.
Unutmak, bunun bir formülü var mı, ben bilmiyorum. Sadece geçici bir süre için unutmuş gibi yapıyoruz, hayata kaldığı yerden devam ediyoruz. Sonra bir volkan misali patlıyor biriktiriklerimiz. Gene yakıyor, yıkıyor dünyamızı.