delik deşik olan heybemden bir umut daha çıkardım bu sabah sana dair...
rüyalarımı süsleyen senden yine sana uyandığımda bunu yapıyorum yine istemeden de olsa...
biliyorum çünkü umutların bir gün ’unut’lara dönüşeceğini...
penceremi her açtığımda sokağın başına bıraktığın gölgene ilişiyor gözlerim... her defasında daha bir soluk geliyor bana gölgen diye tabir ettiğim o silüet...
nasılda ezberlemişim seni... nasıl yapabilmişim bunu... şaşıyorum kendime şimdi...
duruşunu, bakışını, yürüyüşünü nasılda tanımışım... avuçlarının içindeki çizgilere kadar nasılda benimsemişim... iç çekişini, sessiz serzenişini nasılda duyarmışım, şaşıyorum kendime şimdi...
nasılda unutmamışım... dudaklarımla aldığım tadını, nasıl da değişmemişim bu güne kadar başka bir tatla... nasıl yapmışım bunu nasıl...

peki adı ne bunun... aşk mı? sevda mı? ruhumun hergün tükenişinin, dermanımın kalmayışının,benliğimin kayboluşunun, yine de herşeye inat senden vazgeçemeyişimin adı bu mu?

bilmiyorum, galiba hiç bilemeyeceğim...
sana dair seninle olan ne varsa hayatımda, ruhumun ölümüne şahit şimdi...
o zaman ne duruyorsun...
ruhum için el-fatiha..