Bir komşum vardı, onunla tekbir sefer konuşmuştum bahçede,
Adını deşifre edemiyorum çünkü herkese tanıyordu.
Yanımda olabileceğini. Aynı kaderi paylaşıp ta,
Beni vurmaya gelmişti şerefsiz düşman sözüne uyup ta.



Onu da ağırlamıştım çünkü onun da yükü çok ağırdı.
Hep yalan sözlerdi hep birilerini, vururdu sözlerinde,
Anladım ki içindeki kötülükleri vuruyor bu adam.
Ona güvenmeye başladım çünkü yapacağı bir şey yoktu.



Bir gün bende kaldı sabaha kadar ağladı Ben küfür ettim.
İçindeki kötülükleri bana, mı yaptıracaksın dedim,
En son dayanamadım acısına da onu kovdum yanımdan.
Gülerek bir gün yanıma geldi, kan ki ne haber diye sordu.



Lan şerefsiz sen mi geldin dedim, utanmadan yalancı dedim.
Gerçekleri anlattım inanmadı çünkü kendi yalancıydı,
Yarın ispatlayacağım dedim şaştı vay anasını dedi,
Bunlar benim düşmanlarımmış beni sana gönderdiler diye.



Sen şerefsiziz namussuzu korumak için mi geldin bana,
Ertesi gün örgendi korktum kendisine zarar verir diye.
Yanımda tuttum bir şey öğrettim namuslu şerefli olmayı,
Herkes düşmandı, ben hariç anlıyordum hep nasihat verirdim.



Bana söz verdi tutamadı dedim seni döveceğim gelme,
Karakol dan haber aldım, içindeki kini yapmaya kalkmış,
Becerememiş de şerefsiz eline yüzüne bulaştırmı.
Nasihatler boşmuş nebiliyim beni anlamayacağını.



Biriyle tanıştırdım oda çok ezikti biz üç kişi olduk ,
Ben olayları şakaya döktüm acılara dayanamadım.
Aramıza katılan üçüncü kadındı umutları bitmiş,
Hayalleri kırılmış kızmayın bir anadan bahsediyorum.



Bunu çözdüm gözlerinde ki ışıktan bu zor olmayacaktı.
O kaybedeceklerini çoktan kaybetmişti bana basit geldi,
Hayallerini de yenilemek, duygularına kavuşturmak,
Ben kendi dertlerimi de unuttum kimseye anlatamadım...



Şiirler yazmakta buldum kendimi şimdi de olduğu gibi


07.03.2009 söz: “Muharrem AYRANCI”