Hayat ne tuhaf değil mi?" Düne kadar Avrupa Ülkelerini kınarken “İnsanlıklarını” eleştirirken, bir bakmışız ki bizler onları çoktan geçmişiz ne acı! Bizler ki Türk Milleti olarak daima yardım sever merhametli, insana saygılı bir toplum olmamızla övünürken, ne zaman bu hale geldik “EYVAH” Çok değerlerimizi kaybettiğimizi sürekli görmek beni kahrediyor. Hani “küçükleri korumak büyükleri saymak” andımız, ilkokula ilk başladığımızda bize ilk öğretilen andımız. “İnsanı Severim, Yaradan” dan dan dolayı sözümüz, her söylem sözde mi kaldı, birçok şey gibi?

Biliyor musunuz bu yazıya başladığım da ağlamaya başladım, o insanlık ayıplarını yazmak isterken aklımdan bir bir geçirirken,”EYVAH” Hepinizin bildiği insana saygı, insanı sevmek, insanı duygular nereye gitti?

İçim acıyor insanların insanlıklarını unutmalarından dolayı, insanlığımdan utanır oldum, ne zaman bu hale geldik, duyguları ne zaman kaybettik. Ne zaman ayıpları çarşaf çarşaf ortalara döker olduk, bizler millet olarak “düşmüşe bir tekmede biz vuralım” zihniyeti olmayanlar, ne zaman bir tekmede biz vurur hale geldik.”EYVAH”

Ölüye saygı son yolculuğuna gönderirken… Nerde?”EYVAH Kİ NE EYVAH”

İnsanlığın ne hale geldiğini tek tek yazmak için başladım yazıma, ama insanlığın bu kadar yerlerde süründüğünü, yazmak hiç kolay değil… Benim yüreğimde ar ve insanlık adına, çarşaf çarşaf yazmaktan vazgeçtim hepinizin aklına bırakıyorum Kİ her kim bu yazıyı okursa, yaşanan insanlık ayıplarını kısa zaman olsada düşünsün, o zaman benim yazarken gözyaşı dökmemi anlarsınız, bir düşünün… İnsanlığı nasıl kaybetmişiz… EYVAH!
Ne zaman kendimize geliriz… Acaba? Akla ziyan…


İNSANLIK!!!

İnsanlık, ne güzel bir duyguydun sen… Nerdesin!
Hangi yolda kaybettik seni söyle bulalım
Yüreklerimizde onurumuzdun insanlık,
Övünürdük kendimizle senin varlığınla
İnsancıl yanımızla, göğsümüzü gere gere
Seninle mutlu koyardık başımızı yastığa
Ne zaman terk ettin bizi sessizce fark edemedik… EYVAH!