KIRMIZI

• 28 Mart 2009 Cumartesi 13:54:55

KIRMIZI

Kırmızı;

Ne zannettiğiniz gibi kızıl saçlı bir dilber,nede her hangi bir mekan.
Yalnızca küçük, küçücük bir Japon balığı Kırmızı.
Kriz nedeniyle işlerimin bozulmasından dolayı İstanbul’a gitmek zorunda kalınca , Kırmızı, Foça’daki evimde ,dört ay boyunca tek başına bizi bekledi, Menemen seramiğinden yapılmış huni misali büyük bir saksının içinde.
Deprem demedi, soğuk demedi.
Öylece …. karanlıkta bekledi.
Arada bir 94 lük dostum Hasan Kaptanın yemlediği günler hariç, hep yalnızdı.

Niye mi bunları anlatıyorum?
Kırmızı aile den biriydi.
Beş sene boyunca ,üç köpek,bir kedi, ve bizlerle sevgi içinde yaşamaya alışık, küçücük bir balık Kırmızı.
Balık nasıl mı kedi, köpekle arkadaş olur?
Kırmızı nasıl olduysa , bunu başardı.
Seneler boyunca suyunu dostları ile paylaştı.
Kedimde , köpeklerimde susadıklarında, inatla Kırmızının içinde yaşadığı saksıdan su içtiler.
Ve inanır mısınız bir gün olsun, ne köpekler, nede kedi, doğalarına aykırı da düşse de , Kırmızıya zarar vermediler. Yakalamaya çalışmadılar.
Kırmızı dosttu.
Bizden biriydi.

İstanbul da işlerim daha da kötüye gidince Foça evimizi elden çıkartmaya karar verdik.
Eee ne olmuş demeyin. Birazda zor geldi bu kararı vermek.
Kızım,oğlum orda evlenmiş.
Ayfer Abi , Ergun, o evde benimle kafa çekmiş , coşmuş ,fasıl söylemiş.
Ve ben ordayken ikisinide gömmüşüm birini kanserden diğerini beyin kanamasından.
Tansiyonum orda 22 lere fırlamış.
Üç dört kere orada kalp geçirmişim.
Karım orada zatürree olmuş.
İlk defa orada kaplumbalarım olmuş ,orada ördeklerimle beraber rakı içmişim.

Orada kendi elimle diktiğim ağaçların büyüdüğünü görmüşüm.
Meyvelerini yemişim….
Birazda zor geldi.

En nihayet soğuk bir kış günü, Kırmızıyı İstanbul’a getirtebildim uzun bir araba yolculuğundan sonra, plastik bir poşetin içinde.
Küçük bir cam bir kavanozda, yeni evinde, tekrar dostlarına kavuştu.
Tekrar suyunu paylaştı.
Gördüğüm kadarıyla, hayatından memnundu’da.
Evi ufalmış;
Ufalırsa ufalsın.
Tekrar bizlerleydi ya.

Bu yağmurlu eylül sabahında Kırmızıyı yan dönmüş buldum.
Güçlükle nefes alıyordu.
Bir saat sonrada öldü.

Elim varmadı Kırmızıya dokunmaya.
Kendi kendime alt tarafı balık be dedim ,gözlerimden yaşlar akarken.
Alt tarafı balık.
At gitsin.
Atamadım.
Sonra farkına vardım niye ağladığımın.
Evimle son bağlantımda bitti.
Son Foçalıda benimle beraber öldü.

Atila Bozoğlu – Eski Foça