VEDA...

• 27 Mart 2009 Cuma 10:50:00

Işıklı bir tepenin karşısında bir park vardı…
ekim ayının başlarında ilk kez orada başlamışlardı bir hikayenin ilk satırlarını yazmaya...

saat 00:00 ı gösteriyordu..öyle sözleşmişlerdi…

saat 00 da ışıklı tepenin karşısındaki parkta…

ilk kez gözleri birbirinin gözlerine bakıyorlardı,ilk kez kulaklarında birbirlerinin sesini işitiyorlardı..
kadın ürkek,bu satırların ona acı vermesinden korkar halde…
adam umut dolu kadının gözlerinde erimekte…
ve orada bir sevdanın kahramanları doğuyordu birbirinden habersiz beklentileriyle birlikte..

Günler ,aylar ,yıllar geçti …

Kadın sabırsız onun gülüşünü beklerdi hep..adam donuk bakışlarla bakarken bazen de hafiften bir gülümseme olurdu dudaklarında…ama bu kadının yanında olduğu zamanlarda olmazdı ne yazık ki…yine de kadının mutlu olması için bir sebepti..

Her sabah olduğu gibi yine bir araya gelmişlerdi..adamın bakışlarında bir hüzün vardı…kadın bunu fark ediyordu ancak bir anlam veremiyordu…uzun zaman sonra yine o ışıklı tepeye bakan parka gelmişlerdi…bir ağacın altında öylece duruyorlardı..

Aslında kadın her hüzünlü oluşunda kaçar adamdan gizli buraya gelirdi,saatlerce o tepeye bakar karanlıkta onun ışığıyla aydınlanır,düşüncelere dalardı..

Ama bu kez farklıydı birlikte gelmişlerdi…adam kadının ellerini ellerinin arasına aldı,acır gibi gözlerine bakıyor,çoğu zaman da bakmaktan kaçıyordu..kadın biliyordu…bu bakışının altında bir şeyler vardı…ama düşüncelerine gem vuruyordu…

Adam bir şeyler anlatıyor,kadın susuyor..sadece dudak hareketlerini izliyor ve beynindeki olası düşüncelerle boğuşuyordu…

Adam kadının ellerini sımsıkı tutuyordu…kadın bir anda beyninde şu sözlerin yankılandığını hissetti..

“BİTMESİ GEREKİYOR,BİTMESİ GEREKİYOR,BİTMESİ GEREKİYOR”...

“BİZ AYRILMALIYIZ,BİZİM İÇİN EN HAYIRLISI BU OLACAK..”

Kadının tek duyduğu sözler bunlar olmuştu..adam kadının bakışlarındaki hüznü düşünerek sözlerini dikkatlice seçiyordu...ama kadın tek bir kelimesini dahi duymuyordu...sadece dudak kıpırtılarında takılı kalmış öylece onu izliyordu...

Bir anda sessizlik oldu...adam sustu...kadının konuşmasını bekliyordu...bir şeyler söylemeliydi...

Kadın yavaşça adamın avuçlarından ellerini çekti gözlerinin içine bakarak...

Tek söylediği “ELVEDA SEVGLİM” oldu...arkasını döndü ve onu tanıdıktan sonra ki ilk adımını attı...

Çok kavga ederlerdi,paylaşamazlardı bir çok şeyi ama ayrılık lafını hiç ağızlarına almamışlardı...biliyordu kadın bu GERÇEK SON du...

O ilk adımı atarken birçok şey geçiyordu aklının her köşesinden...

”KAL,GİTME” demek istedi,sustu...

Sarılmak istedi son kez ellerinin arasında olmasını istedi,başını öne eğdi...

Adam yorgundu...söylediği her sözü teker teker aklından geçiriyordu...doğru mu yanlış mı yaptığından emin değildi...kendini sorguluyordu...

Bir an kolundan tutup ona sarılmak istedi belki de son kez onu sevdiğini haykırmak istedi...sustu...zaman dursun istedi ...

Adam izliyordu...kadın arkasını dönmüş ilk adımda orada kalmıştı..
Ağlıyordu...
Yapraklar uğulduyordu...
Kadın parmağındaki yüzüğe bakıyor...
Adam onu izliyor...
Rüzgar esiyordu...
Kadın eskimiş bir bedeni ayakta tutmaya çalışıyor..
Adam kararsızlıklar içinde boğuluyor...
Bir nebze keder havaya karışıyordu...
Ne düşündüklerinden habersiz bir hikayeyi bitiriyorlardı...
Kadın çaresiz...
Adam kararsız...
Ayrılık sözü kulaklardaydı...