YALNIZLIK

• 26 Mart 2009 Perşembe 17:18:28

Bu gün yine iki dostumun ölüm haberini alınca yıkıldım. İkisi de benden genç ve bu işler sırayla değil.

Genellkle bu tür haberleri vermeyi görev sayan tipler vardır. Her işi bırakır “duydun mu” diye tiradına başlarken ses tonuna bir hüzün eklemeye çalışır. Lafı biraz daha uzatmak amacıyla önce rahmetliye methiyeler düzenler, sonra da onunla ilgili bir anısını anlatır, biraz abartıp biraz süsleyerek. O öyküde kendisi mutlaka ön planda ve olayın kahramanıdır. Bu türlerden pek hoşlanmam. Uzak durmaya çalışırım. Çünkü, gelecekten hiç bahsetmez aklı hep geçmiştedir. Tüm muhabbet açılışlarında lafa “hatırlar mısın?” diye başlar, finali derin bir iç çekişle Allah rahmet eylesin diye bitirince adamın içine sıkıntı basar. Adı geçen kişilerin tümünün mekânı genellikle mezarlıklardır. Ayının bildiği bütün hikâyeler armut üzerine misali!..
Bu tür acı haberler aldığımda, dost kabul ettiğim insan sayısı zaten yetersizken bir de teker teker eksilince içimi bir yalnızlık duygusu kaplar, üşümüş gibi ürperirim. Frekansımın uyumlu olduğu, ben düzeyde biriyle sohbet hasreti artınca kalabalık içinde yalnızlık duygusu bu defa beni inzivaya zorlar, ücra köşelere kaçar, içime kapanırım. Öyle anlarımda bir iki gün ağzımdan tek kelime çıkmaz, kulaklığı takar yüksek volümde müzik dinlerim.
Tabii ki bu yalnızlık ihtiyacı da bir yere kadar. Çevremizi kendimiz tanzim edemeyeceğime göre, uyum sorun da olsa, gene de her şey insanla güzel. Çünkü yalnızlık Allaha mahsus.

Ne güzel demiş koca Can Yücel.

Yalnızlığa dayanırım da,
bir başınalığa asla.
Yaşlanmak hoş değil,
duvarlara baka baka.
Bir dost göz arayışıyla,
saat tıkırtısıyla korkmam.
Geçinir gideriz mutluluğuyla ama:
Günün aydın, akşamın iyi olsun,
diyen biri olmalı.
Bir telefon sesi de çalmalı
ara sıra da olsa kulağıma.
Yoksa, hiç zor değil,
demli çayı bardakta karıştırıp,
bir başına yudumlamak ama:
Çayına kaç şeker alırsın diye
soran bir ses olmalı, ara sıra.