Hayat Dediğin Nedir?

• 11 Ağustos 2006 Cuma 16:21:02

İnsanoğlu neden hep birine sığınma ihtiyacı duyar hiç düşündünüz mü? Bence düşünülmesi gereken bir konudur bu. Neden yalnız olamayız bir türlü bu hayatta?
Neden kendimize yetemeyiz çok mu zor iki ayak üzerinde durabilmek o kadar? Bilmem. Peki, siz biliyor musunuz bu sorunun cevabını? Ailemden ayrılalı iki yıl oldu. O da üniversiteyi kazanınca mümkün oldu. Hem iyi bir şeydi bu. Kendime yetmem için ilk şansımdı bu. Her şey benden sorulacaktı. Planlama benim emrim altında olacaktı. Ben ve hayat sonunda baş başa... Sonra ne oldu? Bende bilmiyorum. Her şey güzel giderken birden hayattan memnun olmamaya başladım. Sadece üniversite, dersler ve arkadaşlar yetmemeye başladı. Neden çıkmıştı bu şimdi? Bu anlaşılmayan duygu içten içe beni kemirmeye başladı. Tükenip gitmekten korkar oldum. Yoksa kendimi çok mu kaptırmıştım hayata. Nerede hata vardı?

Ben bir yavru kuştum. Uçmasını öğrenip hayata kanat açtım. Ailemi geride bırakıp yeni bir hayat uğruna bir yolculuktu bu çıktığım. Yeni yerler keşfedecektim. Uçsuz bucaksız yerler… Yeni canlılar, yeni umutlar, yeni maceralar keşfedecektim. Buydu benim amacım planlarım. Ama bir anda unutmuştum asıl arzuladığım şeyi. Ailemde hep gördüğüm o şeyi. Kalbimi hep ısıtan o sıcacık duyguyu. Sevgiyi belki de aşkı…

İşte tam burada hayatım değişti. Olduğumu zannettim şeyden benden çıktım. Olmak istediğim şeyden de çıktım. Ben başkasının olmak istiyordum. Başkasının kanatları altında uyumak, ısınmak, hayaller kurmak istiyordum. Ve tam bu noktada yalnızlığımın farkına vardım. Ben etrafında bir sürü arkadaşı olduğunu zanneden ben, her zaman mutlu olduğunu bilen ben aslında ben değildim. Ben mutsuzdum, sevgiye açtım, özel olduğumu hissetmek istiyordum ama bu mümkün müydü acaba? Yoksa deliriyor muydum?

Neden yalnızdım ki? Bu duyguya nereden kapıldım? Kim yaptı baba bunu yoksa hep vardı da ben mi göremedim yoksa görmek mi istemedim? Hayır, bunu kabul edemem, ben şuanda olduğumu sandığım ben yalnız nasıl olabilirim? Bak dostum dediğim o özel insanlara. Onlar var. Yalnız değilim ben. Mutluyum hep beraberiz hep bir plan içindeyiz. Geziyoruz, dertleşip gülüyoruz beraber. Ne istiyorum başka? Ne yetmiyor bana? Derdim ne?

Hayat dediğim neydi acaba? Şu karmaşık ruh halimi nasıl açıklayabilirdi. Tanrım galiba ben hayatın yasak meyvesinin farkına vardım ve bir yandan yememek için can çekişirken bir yandan da ona muhtacım. O kadar güzel bir görüntüsü var ki şu soğuk kış gecesi beni ısıtıyor. Gözlerim bir pırlantanın ışıltısı kadar parlak, kalbim patlamaya hazır bir volkan kadar sabırsız atıyor. Neler oluyor bana? Yoksa dünyanın sonu mu geldi ne? Hayır, bu şekilde hayat bitemez. Bitmemeli…

Neden beni esir aldı bu duydu? Suçum neydi? Sana soruyorum kalbim ne oldu da sana beni böyle üzer oldun? Geceleri gözlerime neden uyku girmez oldu, neden derslerde o beyaz tahta beni hayal âlemine sokar oldu, neden her duygu yüklü şarkıda bir ah çeker oldum, neden tahta farklı ben defter de farklı yazar oldu? Neden bütün bunlar neden?

Tamam. Tamam dedik. Yetti. Anladım. Ama anlamak istemiyorum. Ben bu hayata nasıl ayak uyduracağımı hiç mi hiç bilmiyorum. Korkuyorum. Karanlıkta kaybolmaktan beni kimsenin bulamamasından korkuyorum. Kimsenin beni anlamamasından beni deli zannetmelerinden korkuyorum. Engin denizde büyük bir dalgada alabora olup terk edilmekten korkuyorum. En kötüsü de eski ben olamamaktan korkuyorum.

Ey hayat bana bunu neden daha önce söylemedin? Kim olduğumu bildiğimi zannettiğim ben aslında hiç kimseyim. Sadece küçücük bir kuşum. Sevgiye, ilgiye muhtaç… Biraz vicdanın yok mu? Özgür bırak, yalnız olmak varken niye birini bekler oldum. Ne gerek var ona. O da yalnız olsun. Dost olsak olmaz mı sadece? Çok mu bu bize?

Peki, şimdi mutlu musun? Beni böyle üzgün görmek hoşuna gidiyor mu? Karşılık göremediğim bir duygu yaşamak sence çok mu eğlenceli geliyor sana? Sana hayat dedim başıma taç ettim beni üzesin diye değildi bu yaptığım. Herkes mutlu olsun diyeydi. Ama geriye hiçbir şey kalmadı benden. Sadece kalbim acıyor derinden...