Derin bir sessizlik. Gökler; yerde ve eller dua’da. Birer, birer açılıyor şerefli sayfalar. Ve, ve gözler bir yere kilitleniyor. Donuklaşıyor yüzler, çizgilere anlam bürünüyor. Bütün yürekler Çanakkale’ye doğru koşuyor. Direnişin ve destanın; gözyaşıyla yoğrulmuş topraklarına gidiyor. Ufuklarda umut ve zafer kokuyor. Bunu biz biliyoruz. Gururlu bütün yürekler; tek bir inançta kenetleniyor. Dudaklar açılıp, kapanmakta. Şehitliğe bir adım kala, garip bir sevinç yiğitlerde. Hasta bir imparatorluğun, insanlık kadar, büyük yiğitleri;şehitleri... Toprak kan kusuyor. Siz; umut ve zafer. Analar kederli. Gönderdikleri oğullarının, dönmeyeceklerini biliyorlar. Temiz bir ana eli; merhamet yüklüyor oğula. Her ana dayanamaz bu vedaya. Feryatlı çığlıklar, anayı oğula kavuşturamaz ki. Çanakkale; ancak bir kez yaşanır. Sade onun izleri yaşanır yüreklerde. Bilinir ve göç eder nesilden nesile. Küllerinden; ancak inanan nesiller doğar. Hür olmak için, yedi düvele meydan okuyan bir nesil doğar. Çanakkale nesli doğar.

Eşsiz direnişin içinde, bir askerin gözü; denizde gelmekte olan gemiye takılır. Bu, emperyalizmin ayak sesleridir. Bu bir milleti köleleştirmeye gelen, itilaf devletleridir. İşte o an; yiğitler kıvılcımdan ateşe dönüşür. Ruhları ecele doğru kilitlenir. Bekler yiğitler. Yavaş, yavaş yaklaşmakta olan düşmanları beklerler. Ve kıyamet gibi bir ses ortalığı çınlattı. Emperyalist pençeler, ellerini değdirmeye çalıştılar temiz topraklara. Kardeş, kardeşi göremez oldu o an. Yerde yatanın yüzü tanınmaz oldu. Bu acımasızca bir dövüştü. Hak edilmeyen bir sonuçtu. Çakmak çakmak gözler, damla damla yaş akıttılar susuz topraklara. Dualar kesik, kesik geliyordu can çekişmekte olan Mehmed’den. Ruhu gökyüzüne doğru tırmanıyordu.

Vatan, vatansızların eline mi geçiyordu? Öyle sandı düşman. Kağıt üzerinde bir ayda girileceği hesaplanan yere, adım dahi atılamayacaktı. İstanbul düşmeyecekti. İnanç kıpırdanıyordu çünkü. Bu şerefli öyküyü biz yazacaktık. Seyit onbaşı o gülleyi taşıyıp, o gemiyi vuracaktı. Ve bu eşsiz zafer kazanılacaktı. Esarete değil, özgürlüğe yelken açılacaktı. Dürüst ve haklı zaferi; biz kazanacaktık. Tokat inecekti hasta adamdan. Çünkü vatan; yiğitlerde olduğu gibi Allaha emanetti. Canlarını dişlerine takarak; bir kıvılcımı ateşe dönüştürmüşlerdi. Çanakkale’den sonra; kahramanlık öyküleri yeniden yazılacaktı. Mehmet Akif’in dediği gibi; Asımın nesli namusunu ezdirmemişti. Zafer sevinçleri artık her zaman duyulacaktı. Günümüzden; geçmişe gidip gelinen bir macera gibi. Ahhh ölüm... Bizi de bulur mu bir tabyada? Seyit onbaşının yanında şehit olmak bize de nasip olur mu? Bir kahramanlık destanı yazacak nesil gelir mi acaba?

Bu, savaş diye dolanmayacak dillerde. Bir savaştan öte duygular barınır bu şanlı direnişte. Tüm dünyaya cesaret verecek bir başkaldırıdır. Ezilmiş halklara güven aşılayan, vatan savunmasıdır. Tüm dünyayı barışa davet eden bir milletin, savaşmak zorunda bırakılmasıdır. Bu savaşın içinde bulunmak ister miydiniz? Bu acıyı, sevinci, coşkuyu, direnişi, mutluluğu, açlığı, sefaleti yaşamak ister miydiniz? Ve bu mutluluktan sonra, şöyle arkanızı dönüp denize doğru “zafer!”, “zafer!”, “zafer!” diye bağırmak ister miydiniz? Ve siz, bu milletin evlatları, acaba o dönemde olsaydınız bu yükü kaldırabilecek miydiniz? Zor bir soru. Cesaret isteyen bir cevap. Evet diyenleri duyuyor gibiyim. Ama,ama, ama… Bu ağızdan çıkacak bir çift kelam kadar kolay bir soru değil. Bu o günkü şartlara giderek, orada o insanlarla yaşayabildikten sonra cevaplanacak bir sorudur. Bize düşen, oralara gidip yorulmadan, önümüzdeki bu acı ve şerefli tablolardan ders alarak bu ülkeyi en yüksek bir medeniyetin beşiği yapmaktan geçer. İşte o zaman, ecdadımıza karşı borcumuzu ödeyebiliriz.