Kayan Yildiz

• 19 Mart 2009 Perşembe 16:02:40

Elindeki fenerle gecenin en karanliginda yol aldi adam, sahilin soguk kumlarina basarak
Iskeleye geldiginde, her zamanki gibi bulutlarin arasinda aradi donuk ayin yüzünü
Kadin, yine vehimler icinde aglamadigini sanarak, kimbilir kandirarak biraz da kendini
Gözlerinden ellerine düsen, islak inci tanelerinin dogasinda kayboluyordu.
En büyük cikmazlari „seni seviyorum“ diyememekti belkide,
Ya da cürümeye yüz tutmus hayatin düzenine uyuyorlardi kimbilir…
Yine baska bir aksam ayni senorya… yine… yine ve yine…
Ve bir gece adam, bir yildiz gördü düsünde, hizlica kayip giden,
Geride kivilcim dolu acilar birakan bir yildiz…
Gectigi patiska mavi gökyüzünü delercesine bir hisimla ve hic vefa göstermeden direksiz tavana…
Adam kendini gördü bu düste, hissizligini, cirkinligini.
Mutlu olmak adina beraberlige atilan ilk adimdan sonra
Duyguyu metalastirarak yaptigi hatayi,
ve bohem uyusuk yasantisina ortak ettigi kadini
Ve hüznünü düsündü kadinin…
Irkilde yataginda, hemen ayaga firladi.
Bu düs onun icin bir uyanis olacakti belkide,
Birseyleri düzeltmek icin adim atmak gerektigi fikrine varmisti ilk kez,
O güne kadar cok önemsemedigi bir duygunun sicakligini hissetti yüreginde,
Hemen kadini aradi yaninda,
Tuhaf geldi ona bu, cünkü kadin yoktu!
Telasla kadini aramaya koyuldu. ne gam!
Kadin coktan terketmisti onu.
Hakettigini düsündügü bu olay, her gece bir kurt misali onu yiyip bitirsede, ona kizamiyordu,
Tam bir alkolik gibi kendini ickiye vermisti,
Artik yüzünde gülücük olmasi icin bir neden göremiyordu hayatta,
Keskin alkol bardaklarindan tükettigi ömrünün silüeti dökülüyordu zihninden yüregine,
Yasadigini sanmaktan baska bir yasam belirtisi göstermiyordu hayata dair
Adam, sarhos bir halde, elindeki fenerle
gecenin en karanliginda bir kez daha yol aldi sahile,
Icinde en ufak bir ümit isigi bulunmuyordu iyinin iklimlerinden yelken acan.
Iskeleye geldiginde son kez bakiyordu bulutlara, donuk ayin yüzünü görmek icin.
Ve o anda, düsündeki yildizi gördü ansizin.
Tipki düsteki gibi, isyan edercesine gökyüzünü deliyordu yildiz.
Adamda yildizi takip etti, hayatinda yapacagi en iyi isi yapmanin verdigi rahatlikla!
ömrünün kalan kismi icin peyda olabilecek tüm umut kirintilarina isyan edip,
iskeleden kendini soguk sulara saliverdi bir külce gibi…
böylece sona erdi yikik bir hayatin puslu ve aci hikayesi
geride bir yenilmis kadin hayatin kirli sahnelerinde,
ve bir önemsiz ölüm haberi postmodern caglara özgü…