Bir kelebeğin kokusuna tutunduğumdan beridir üzülerek mi söylemeliyim bilmem(Olaylara kırılganlığım artmıştır artık) artık bende bir kelebeğim. Kelebekler ise bilirsin doğası gereği zarif olmalıdırlar, narin el değmemiş ve dokunsan ufalanır kanatlarım, soğuk bir tek kelimede donarım ve ölümler hiçte uzak değildir! Kelimeler kadar yakındır bedenime…


Soğuk kelimeler, soğuk…
Bu kelimeleri bir aşkın gece görüşünde geçen alt yazıların altına yazıyorum. Her ne olursa olsun kelimelerin soğukluğunun, ses tonunun bıkkınlığının bu aşağılayışın hiçbir anlamı olamaz. Aşkı yaratan nedir? Aşk kalbin anlamsız atışlarının, zihindeki depremlerin karmaşasında, birine ne olursa olsun değer verebilmek değil midir? Aşka anlam kazandıran karşıdakine duyulan sevginin ve erdemin paylaşımı değil midir? Aşk onun sesini duyduğunda kanatlanmak değil midir? Yüz kıvrımlarının gülücüklerle şekillenmesi değil midir? Acının, kederin, yorgunluğun, pervasızca bir yenilmişliğin sonunda bile olsa O’na sığındığında bütün acıların, kederlerin reyhan kokması ve hatta işkenceden yeni çıkan bir vücudun dahi o anda dirilişi değil midir? Eğer bunlar yoksa bu aşk mıdır? Ya da şöyle de sorulabilir; Senin aşk anlayışında bunlar yok mudur?

Beni öp, beni öldür, beni sahralara göm, bütün zeytin dallarını kır istersen. Isfahan zindanlarında büyüt beni ama şairin dediği gibi olsun sevdamız.
“Beni öp sonra doğur beni…” 1

Her gün kendime yeni sıkıntılar yaratıyorum. Sevgiliden istediğim çok fazla şey mi var yoksa? Peki, acaba istediklerimi ben verebiliyor muyum sevgiliye? Hiç unutmuyorum sevgili hatalarımı hiç unutmuyorum! Üzüşlerimin üzerinden beklide hiç rüzgâr esmedi. Henüz hâlâ çok taze. Beklide anıların hâlâ yanı başındadır ve acılar dehşetlidir, beklide bunun soğukluğudur bilmem ki? Ama ruhumu gömdüğüm o tabuttan çıkaran sensin. İşte bütün varlığımla sorguluyorum kendimi ve seni. Söyle sevgili;

“Hangi duvar yıkılmaz sorular doğruysa
Bir gün gelirsek hangi kent güzelleşmez” 2

1 - C. Süreyya şiirinden
2 - A. Telli şiirinden

21.07.06