[ ’’İnsanlar kendi çılgın ihtiraslarının sonuçlarını kadere yüklerler’’
Tekerlekli sandalyesini büyük balkonun camına doğru sürdü ve denizin dalgalarını setretmeye başladı.Artık hüzün mevsimi sonbahar geliyordu,ortalıkta hiç kimseler yoktu.Geçen sonbaharı düşündü farkına varmadığı birşey vardı; siyah gözlerinden inci taneleri gibi dökülen yaşlardı.
Kaderine isyan etmeye başladı.Böyle kader olur muydu? Ama asıl hatanın kendinde olduğunu kabullenemiyordu.
Bir zamanlar motorsikleti ile fırtına gibi uçuyor, kimse onunla yarışamıyordu.
Bu hırs ve ihtirasla hatalarının farkında bile değildi.Uyaranlara ise gülüp geçiyordu. Acaba böyle bir felaketi yaşayacağını bilse yapar mıydı?
O günleri birden anımsadı; yağışlı bir sonbahar günüydü, grupça toplanmış konuşuyorlar,yarışmaktan,hırslarından, ihtiraslarından bahsediyorlardı.
Bu hırsı kanıtlamak için, ortaya büyük bir para ödülü koyup, yarışalım dediler.
Birkaç genç itiraz etti; yapmayın gelin yine bu parayı toplayıp ihtiyacı olanlara verelim, hava yağışlı iyi olmaz dediler.Ama dinleyen kimki gözleri hıstan bir kez dönmüştü.
Sonunda iki motorsiklet yarışa başladı. Öyle hırs ve ihtiras içindelerdi ki yaptıkları hataları bile görmüyorlardı.
Arkadaşlarının birisi dönmüş, diğeri ise ortada yoktu, zamanın ilerlemesi onları korkuttu, hemen gidip baktılar, manzara çok korkunçtu.
Hemen acil yardım ve ambulans geldi, onu hastahaneye götürdüler.
Sonuç şimdi burada denizi bir tekerlekli sandalyede seyrediyordu. Kaderine isyan ediyordu ama gerçek olan kendi kaderine kendisi yardımcı olmuş, yüreğine hırs ve ihtiras gibi iki kötü arkadaşı almıştı. Artık geçte olsa bu kötü arkadaşları yüreğinden atacaktı.kalin ]