Cebinde sakladığın suskunluğun depreşti yüreğimin iç denizlerinde. Bir sancı, bir yokluk bu kadar soğuk mu olur. Kan revan ellerim. Oysa benim ellerim gül kokardı..Ayaklarım toz toprak..Oysa benim ayak izlerim hep maviye benzerdi. Cümlelerim çırılçıplak kalmış, bağdaş kurdum yaralarımın en rüzgarlı tepesine..Hani seninle bir çınar ağacına isimlerimizi kazıyacağımız rüzgarlı tepe vardı ya..hatırladın mı..Sonra denize bakıp bakıp gözlerimizin rengine boyayacaktık tüm bulutları..

Yaralarıma basacak tuz kalmadı / gidişinin arifesinde..

Sen belli etmesen de bir gidiş hazırlığı seziyorum dudaklarında. Bana dair kurduğun cümleler yok etrafımda..Yıldızlar göğümden çekilmiş. Perdeler, cam kenarı özlemler yok avuç içi terlemelerinde..Ben sana sıfat bulamazken sen beni bir gidiş cümlesinin belirtisiz öznesine bırakıyorsun beni..

Gitme diye cümleler kurmayacağım sana.. Çünki sana ne kadar cümle kursam da ikna edemedim seni. Tıpkı sana siyahı yakıştıramadığım halde siyahı üstüne bürünmekten çekinmediğin gibi. Tıpkı senin gözlerine baharı layık gördüğüm halde içinden sonbaharı silemediğim gibi.. Bıraktım artık...Sadece bir sorunun cevabını arıyorum gözlerinde..O benden gizlediğin perdelediğin gözlerinden...Soruyorum sana;

Ellerimizde diktiğimiz güllerin,
Yüreğimizde büyüttüğümüz Elif’in
Katili olmamı istiyorsun benden ?

Suskunluğunun orucunu bir cümle ile aç ta söyle bana..Kimin katili olacağım ben..Senin mi yoksa kendimimin mi...Sustuğun yer o kadar büyük ki..Yaralarımı bölüp bölüp yapıştırdıkça kapanmıyor suskunluğun..

Dudaklarına bağladığın tüm sorguları çöz de gel artık..
Ya da yaralarıma basacak tuzları iade et bana...
Yoksa içimdeki tüm susmaları ilmekleyeceğim boğazıma.

Mart 2009

İsmail SARIGENE