Görünüş Ve Hassasiyet

• 10 Mart 2009 Salı 22:37:54

Evimin duvarındaki saate baktığımda hiç durmayan hızla akıp giden bir zaman

olduğunu farkediyorum. Adeta büyük bi kavga içerisindeymişler gibi , akrebin soğuk

şiddetiyle yelkovanın esrarengiz bağırışlarıyla ilerleyen bir zaman.. Sessizlik içinde

kaybolan sadiseler ilerde hepsinin birer yelkovana dönüşecek olması düşüncesiyle yanıp

kavrulan bir gençlik hissettim bir an için. Savunmasızlık duygusunu tadan sadiseye karşı

hassasiyetim kalbimde oluşan taş duygusuna ait başka hiçbişey değildi. Şimdi bu

zaman akarken yanımda olacak kişileri tartıyorum , sonsuzluğumu benimle paylaşabilecek

kişiyi yada kişileri. Avuçlarımın içinde boğulurcasına acı çekenleri görüp kişiliğime yön

vermeyi dostlarıma bir borç bilirim ! Ayıplarını kapamak için uğraşan zamanın

şiddetine ayak uyduramayan insanları garipsemiyor değilim. Sebepler sonuçlar ve

kaybedişleri gözümün önünde canlandırıp çığlık atarcasına şarkı söylemek istiyorum

şimdi, evet tam şimdi. Duyduğun zaman bu çığlıkları işte o kişi sensin diyebiliceğim, evet

sende " bu kişi ben miyim ? " de rahatça. Savaştığım kalp sesleri ,savunduğum rüzgar

hassasiyetiydi. Bir kaç dakika sonra bana açılan umut kapılarımı görmeye onları

bedenimde hissetmeye başlamıştım. Tek tek saymaya başlamış tek tek hepsi hakkında

düşünceler içerisinde oldugumu farkettım. Kapıların duvarlarla bütünleşimi , tam

ortalarında tekrar zamanı gösteren bir aletin bulunduğunu görmek garip ve üzücüydü. O

kadar sessizdi ki adımlarımı ve nefes alış seslerimi duyabılıyor, hatta iki sesi birbirine

karıştırabiliyordum. Adımlarımdaki kaba yalvarışlar gözlerimdeki masum ifadelere yön

veriyor, savaşmamı emrediyordu. " Yürü ! " dıyordu sanki bana. Sanki,sanki kayıpları

içerisindeki çocuğa sesleniyor gibiydi. Göğsümdeki yürekli bakışlarla devam ediyor

yoluma,başaracağım umudundaki adımlarıma bakıyorum. Kayıp gitmek unutmak bitirmek

mahfetmek tamamen solmakdı. Tamamen bitirmek mi? Tamamen bitirmek... Yapacağım en

son şeydi. ßir an, bir an yön veriyordu duygularım hayatıma. Mantığımı kullanamaz

yönetemez olmuştum saflık ve temizlik içerisindeki beynimi. Ve işte tam o zaman azrail

karşımda durmuş düşüncelerle boğulmuş olan beynimi , yıpranmış bedenimi götürüyordu

gökyüzüne doğru...