Yüreğim derin acılar içinde kimi zaman yolun sonu derdim her şey bitti yokluk başladı derdim,oysaki yolun başındaymışım ramak kalmış yolculuğa,hayata atılamaya düzene yol vermeye çok az kalmış,oysa rüyalarım böylemiydi?Arzularım ne çabuk tükenip bittiler,herşeyden nefret eder mi insan?işte ben artık nefret ediyorum bu yalancı boşluktan,arda kalan kırıntı mutluluklardan.birgün gelirde yorulurmuş insan oturduğu yerde kalakalırmış,yüreği yanar, elleri tutmazmış ....yorgunum bu esaretten bu yapmacılıktan sıkıldım ,yollarım hep çıkmaz,ellerim tutmaz oldu yalnızlığımı,kayboldum kimsesiz çocuklar gibi.....feryat figan gözyaşlarım,annemi sayıklarken dudaklarım kurumuş,gözler kan çanağı,kalbim,içim acıyor anne nerdesin?soluğunu özledim,destek çıkmanı,saçlarımı okşayıp öpmeni özledim....yorgunum anne çok özledim her şeyi,kavgalarımızı bile,sesini bile...hani iki üç dakika konuşuyoruz ya,işte o yetmiyor bana,doyamıyorum anne,doyamıyorum sana....sokağımızı tek sırdaşım duvarlarımı ,yastığımı,yatağımı,ay ışığımı,herşeyimi çok özledim,dayanmak ne kadar zormuş annem....şu günler geçsede gitsem diye her bir günü her bir saniyeyi saymak ne kadar zormuş...gurbetlik çok zormuş çeken anlarmış annem..bir mucize tanrım bana,gideyim buralardan,hayat birkere olsun gülsün diye,günah değil,ayıp değil işte,özledim çok çok özledim işte...bekle beni canım memleketım bekle beni canım annem geleceğim,kavuşacağım ,elbet size...