Resûlüllah (s.a.v.) ile ashabı ile beraber bulunuyordu, bir ara gülümseyerek:

- Niçin gülümsediğimi biliyor musunuz? diye sordular. Bizler, ’hayır’ deyince, Resûl-i Ekrem Efendimiz buyurdular ki:

- Kulun, Rabb’ine karşı kendisini müdâfaasından ve Allah ile aralarında geçen (şu) konuşmadan ötürü gülümsüyorum.

Kul der ki:

- Sen, dünyada beni zulümden korumadın mı?

Allah Teâlâ:

- Evet, buyurur. Kul:

- O halde ben de yabancı şâhidi kabul etmiyorum. Bana, benden şâhit istiyorum, deyince Allah Teâlâ:

- Peki, senin hesâbını kendi a’zâların görsün ve Kirâmen Kâtibîn de şâhit olsun, buyurur ve dili susturularak, a’zâlarına, ’Konuşun’ denir. A’zâlar da teker teker yaptıklarını haber verirler. Sonra dili açılır. Adam a’zâlarına, ’Başımdan def’olun, ben sizi korumak için uğraşıyorum, siz ise yaptıklarınızı söylüyorsunuz’ der.’