*- YALNIZLIK VE BEN

• 24 Şubat 2009 Salı 14:36:27

Ey yalnızlık, en kadim, en vefakâr, en sadık dostum benim, can yoldaşım. Fırtınalarla geçen bu sefil hayatımda ne zaman bunalsam ve ne zaman kopmak istesem bu dünyanın dağdağasından, zulmünden, sığınacak limanım... Sessizce, şikâyetsiz dönüşümü bekleyen... Ne çok şey saklıyorsun benim geçmişimden o engin sessizliğinde.Ve nasıl da sabırlısın, bitmek tükenmek bilmeyen o kendimle olan kavgalarımı seyrederken… Nasıl da sevecen…

Bilirim sen beni hiç aşağılamazsın. Hor görmezsin. Hep yanı başımda benimlesin. Zaman zaman seni geri plana ittiğimde bile küsmeden, dervişçe bir sevecenlikle kendini hep hissettiren… Dayanağım… Bir tek sen varsın, evet. Ne eş, dost, ne ana, ne baba, ne çoluk, çocuk, ne de yar… Bir tek sen, bir tek sen…

Gözümün bebeği, nurum. Ne olursa olsun, ne yaşarsam yaşayayım, ne yaparsam yapayım, beni terk etmez, bırakıp gitmezsin bilirim. Benim aziz dostum, can yoldaşım, sırdaşım… Sen ey yalnızlık, en kadim sığınağım, varmak istediğim menzil, sonsuzluğum...

RECEP AKIL

Bu yazı bir deneme değil tabi ki. Naçizane bir kaç cümleden oluşan bir metindir.