CAN YOLDAŞIM

• 16 Şubat 2009 Pazartesi 11:26:50

İçinde kaybolmuşdum ki yanlızlığımın yüzüme tokat
gibi vurdular.Düşünmemeye çalışırken şimdi bir bir
geçiyor anılar gözümün önünde film şeridi gibi.
O gece hayat arkadaşımı hastaneye kaldırdığımda,
o kadar güzel bir gün geçmişti ki gecesinde hiç
beklemezken ağırlaşmıştı.Meğer ölüm iyisi
dedikleri bu olsa gerek diye düşünüyordum.
Arabada hastaneye giderken başını omuzuma yaslamış
zor alıyordu nefesini.Yetiştirmek için
hızlı gitmeye çabalarken yağmur hızımızı kesiyordu.
Evde oğlumuzu uyandırıp yanlız bırakmıştık neden
öyle yaptık bilmiyorduk. Keşke bizimle gelseydi,
babasını son kere görecekti.
Hastaneye gittiğimizde içeri aldılar oksijene
bağlamışlardı. Kan almak tahlil yapmak istediler.
Canı yanmıştı, yalvarır gibi yüzüme bakıyordu.
Gözleri acılı izin verme, canım açıyor der gibiydi.
Doktorlar umudunu kesmişti. Beni hazır ol diye,
uyarmışlardı da ama ben kabul etmemiştim olmazdı.
Bırakamazdı onsuz kalmaya hazır değildim.Kendi
sanki beni uyarmadımı yapmamı istediklerini bana
anlatırken. Ama kabul etmeye yanaşmıyordum, daha çok
erken senden daha yaşlı daha hasta insanlar yokmu
diye isyankar oluyordum. Sıraya değil vadeye baktığını
şimdi anlamış ve yıkılmıştım. Can yoldaşım son nefesini
verirken beni dışarı aldılar.O anda sanki evimin
çatısı başıma indi sandım ,içim açıyordu.Şimdi ben
oğluma ne diyecektim bana anne babamı nereye bıraktın
diye sormazmıydı.Nasıl anlatacaktım ona olup biteni.
Can yoldaşım beni bırakmıştı. Hastane sabaha kadar
kalsın dedi vermedi bize cansız bedenini boğazım,
düğüm düğüm oldu gözlerim artık yağmurla yarışıyordu.
Kızıma haber verdim. Kardeşinin yanına git yanlız
kalmasın diyebildim sadece.Anlamış telefonda başlamıştı
aglamaya eve geldiğimde boş bir çuval gibi yığıldım
kanepeye ,ağlıyordum.
Bu gün onun 7.ölüm yıldönümü onsuz geçen yedi yıl.
Özlüyorum hatıralarımla avunuyorum, oğlum o kadar
benziyorki babasına onunla tekrar yaşıyor gibiyim.
17/12/2008 Hüly@ C@k@