UMUT MEVSİMİYDİ...

• 16 Şubat 2009 Pazartesi 02:43:35

Çek tetiği sağlam vücutlu ihtiyar yüreğime…Sözler hep böyle başlıyor,kurşun gibi değip geçiyor her şey…Umutlar azalıyor ve çarşı Pazar da satılmıyor ki…Bitti mi gidiyor…Sevilen arkasına bakmadan giderken,seven sevmeye inatla devam ediyor…

Dün buluştuk seninle…Daha dün sabah çay içtik karşılıklı,ben demledim…Sohbet ettik,sarıldım omzuna,”olacak”dedin bana,sevdiğin;sevenin olacak…Umutlandım ben de kahkahalarla güldüm seninle,yalancı hâyâl!Geceleyin terk ettin beni ve o acı dolu sözler…O sana ait değil;o bir başkasına,sen ona…Üçlü bir aşk serüveni;lakin bu gemi sonunda kıyıya vurup seni salacak…”Çekin tetiği sağlam vücutlu ihtiyar yüreğime!”sonlarım bile aynı…Gül yüzlü güzel hep uzağımda…Salıncaklı dünyalarımız nerede?Orada yaşattığımız umutlar karanlığa karıştı,bir daha aydınlığı görebilme ümidi ne zaman uğrar,anahtarımız saklı en kuytu köşede…Gecenin bir yarısı yine,yine gecenin yarısı…Bugün de paydos çekti,gözyaşları en kara sayfalardan yadigar…Her yer bembeyaz olsa bile bu siyah gitmediği sürece ne anlamı var ki?Bu sabah aldattın beni yalancı hâyâl!Aslında hiç doğmamış o umutlar,açmamış çiçekler…Kandırmışsın,ama neden?Bu kez “ben”değildim,bunu hisseder gibiydim,biri daha vardı ve de biz olmalıydık…Aynı sayfalar…Hayat güzeldir,özeldir…Hayat tos pembeliğini yitirmez,sen ondan caysan bile…İki sevgili vardı,birbirlerini çok seven…Evlendiler...Evlendiklerinin ertesi gününde ikinci bir düğün yapmak üzere yola çıktılar ve trafik kazası geçirdiler,adam öldü…Genç kadının hayalleri de öldü…Hâyâller hep öldürüyor insanları…Yalancı hayal hep talan ediyorsun yürekleri…O kadın yıllarca kendine gelemedi…Hep sevdiği adamı özledi durdu…Sonunda hayatın devam ettiğini fısıldadı bir melek…Yeniden evlendi,yuvasını kurdu…Bazen koruyucu melekler de var olabiliyor yaşatabiliyor asil seven yürekleri…Bana da gel diyemem,asil mi seviyorum haykırıp da gizlenemem…!”Gönlümdeki inciler birer birer dökülüyor”…terk ediyorlar benli seni;bendeki seni…Yalancısın hâyâl;hâyâllerim yalan…Daha dün güldürüyordun beni,bugün yıkıldın,yıktın,tıpkı o iki seven yüreğin hâyâllerini yok edip yalnızlığa ittiğin gibi…Bu perde son perde,gizler gizleniyor,sebepler sebepsizleşiyor,dudaklarım kupkuru,dilim damağıma yapışmış,üşüyorum,havadan mı yoksa?Kulağımda eskilerden bir nağme hala saklı…Gözyaşları kaderin en kuytu köşesinde yıpranmışlığın son sahnesine hazırlıklı…Perdeyi açıp da bakan güzel mi güzel yaşlı bir teyze…Hayatın yükü ağırdır ama kaldırmasını bilene zahmetsiz bir misafirdir diyor…Başım dik yine selamcıyım…!Kurşunlarınızı çok ama çok uzaklara gönderin…Çeken olsa bile tetiği;ihtiyar yüreğinizi cesur kılın,açın bağrınızı…Gözyaşlarınızı çamurlara akıtın son bir kez…Ecel yolcusu gibi…Sevip de söyleyemez,söyleyip de kabul görülmez gibi…Dün buluştuk seninle,yalancı hâyâl…Bir umuttun,gerçeğe dönebilecek…Şimdi bir tek adın kaldı,umut misali yüreğimde yaş olan…Kendine iyi bak gözyaşlarım iliklerime kadar son kez akmakta…Gözlerimi kapatıyorum,güneş;hazırım hadi al beni yanına…

Dilara AKSOY