Neresinden bakarsan bak bir ömürdü harcadığım... Düştüğümde dizlerim hala kanar anne... Bir pansuman yapacak çıkmaz bir türlü. Kimse elinde tentürdiyot şişesiyle koşuşturmaz yanıma, nazlı nazlı ağlamalarıma, aman canımı yaktı şu renkli boya diye bağırmalarıma, ciğerlerinde nefesi bitirircesine üflemez yarama...

Yüzüm bulutlandığında sen anlardın. Anlardın da, ‘’hayır anne şu an konuşmak istemiyorum’’ dememe rağmen çıkar gelirdin odama. Yaslardın o tapılası kokan göğsünün sıcağına. Okşardın saçlarımı ve ben unuturdum her şeyi hıçkırıklar arasında.

Cennet ayağının altında değil annem başlı başına sen demek... Neresinden bakarsan bak bir ömür yetmeyecek şükranlarıma... Ve bir yumruk takıldı boğazıma, yazamıyorum daha fazla...
Verdiğin her nefes için ben bin defa ölürüm yoluna...


Elif SEZGİN