Kronik Tiryaki

• 11 Şubat 2009 Çarşamba 02:37:46

Beş düz çizgi ve bir yuvarlak çiziyorum beyaz kağıda. Hem de öyle çiziyorum ki insana dönüşüyor karşımda. Bir sigara yakıyorum ve anlatmaya başlıyorum ona. Doğumumla bugün arasındakiler bir sigara ediyor ancak, şimdiye geldiğimde bir sigara daha yakıyorum, bu paket yetmeyecek biliyorum. Duman içime doluyor ve her soluk verişimde ancak yarısı çıkıyor, içeride kalanlar ciğerlerime yapışıyor ve hep orada kalacaklar; karşımdakinin suratına üflüyorum artanları. Hem de öyle üflüyorum ki bir kadına dönüşüyor çizgiler. Kadın dumanımı içine çekiyor, yüzünü buruşturup bırakıyor gerisin geri. Kadın bir dudak tiryakisi. Duraksamadan alıyorum silgiyi, dudaklarından başlıyorum silmeye. Tutuyor elimi, yüzüne sürüyor; bakıyorum gözlerine ve anlıyorum. Cilt kanserini, ciğer kanserine tercih ediyor. Boğazımın hemen altına bir kalem saplanıyor, göğsümü yarıp mideme iniyor. Midem bulanıyor, kusuyorum kağıda. Kadın sinsice bakıyor bana, kalemi alıp yeniden çiziyor dudaklarını. Aynısını yapacak bana biliyorum, tetikte bekliyorum korkuyla. Kadın bir sigara yakıyor, bütün dumanını yüzüme üflüyor. Hepsini çekiyorum içime, titremem azalıyor, kanım çekiliyor. Benim tercihim ciğer kanseri, kadın bunu zaten biliyor. Sevecenlikle bakıyor gözlerime, dumanını üflemeye devam ediyor. Hemen gitmemi istemiyor, önce parmaklarımı siliyor. Evet dahice, ama yine geç kalıyorum görmeye, her şey için çok geç... Kadın parça parça siliyor beni, kollarımı, bacaklarımı, ağzımı, kulaklarımı ve göz kapaklarımı… Gözlerimi en sona bırakıyor, evet dahice!

Benim yarattığım kadın, benim silgimle yok ediyor beni… Yada beni yok etmesi için bir kadın yaratıyorum, kendime bile itiraf etmeden. Sağımda solumda onlarca beyaz kağıt ve onları kirletmeye yetecek kadar kalemim var artık. Yine de beni sonsuza kadar silecek kadını, silgi kullanmadan çizemiyorum. Kağıtlar yırtılıyor, kalemler kırılıyor, silgiler küçülüyor, ben bitiyorum.

11.02.2009