İki kapılı bir han giriş ve çıkış. Bu hayat böyle bir şey işte! O iki kapının arasında nasıl evrimler geçiriyoruz. Hayatı ne kadar tanıyoruz? O–8 yaş arası en güzel dönem hiçbir şeyden haberin yok, sana bakan iki şefkatli göz, pamuk kadar yumuşacık eller, sıcacık bakışlar. Hele o kucak dünyanın en güvenli yeri annelerimiz.
Yaş 10 artık biraz büyüdük, annelerimizi biraz daha anlamaya çalışırız. Babaya sevgiden çok saygılıyız, onlara benzemeye çalışırız. Her ikisinden bir şeyler alırız. Erkekse annesi gibi bir eş düşünür, kızlarda babasına benzeyen bir erkek düşler.
18 artık büyüdük kendi kararlarımızı kendimiz vermek isteriz. Zaman z,aman onları dinlemeyiz. Hayata yeni bir dönem başlamıştır. Gençlik güzellik ve kendine güven gelmiştir. Yeni aşklarla poyraz rüzgârı gibi eseriz, kendi doğrularımızla hareket ederiz. Çoğu zaman incinsek de 20 yaş az çok hayatımız yönünü almış, biraz uslanmışız Buluğ çağını, poyraz rüzgârlarını geride bırakmışız, daha ciddi sağlıklı kararlar veririz, beklide evleniriz. Yeni bir hayat başlar anne ya da baba olmaya hazırlanırız. Evlatlarımız dünyaya gelir artık bizde anne ve baba oluyoruz. Dünyanın en tatlı şeyleri, öyle tatlı bir telaşa dalarız ki eve dönmek için akşamı iple çekeriz. Onu özleriz, eve geliriz yorgun bir şekilde ama o tatlı şeyi görünce ne yorgunluk kalır nede stres bu arada anne babamız için artık geri dönüş başlamıştır. Yaşlılık kapıya dayanmış, hastalıklar bedenlerine yerleşmiştir. Bir ara gözümüzün içine bakan anne ve babamız, bizi yemeden yediren, giymeden giydiren, gecelerini gündüze katan, hastalandığımızda sabahlara kadar başucumuzda bekleyen annelerimiz ve babalarımız en değerli varlıklarımız ve büyüklerimiz.
Bu konuya nerden değindin diyeceksiniz. Bu yıl şahit olduğum bir olay beni çok etkiledi. Belki doğru beklide yanlış bulursunuz bilemem ama sizlerle paylaşmak istedim. Kimseye sitemim yok sadece hayatın neresindeyiz acaba. Bir anne ve baba sekiz çocukla kalabalık bir aile. Çocukların yetişmesi için verilen güç ve çabaya ben şahidim. Yokluk ve sefalet içinde büyüttükleri bu çocuklar zamanla büyüdüler birer birey oldular. Anne ile baba onları teker teker evlendirdi ev yuva sahibi yaptı ve baba şanslıydı hakkın rahmetine çabuk kavuştu. Anne halen yaşıyor yaşlı ve bakıma muhtaç, iki kızı hariç bu kimse bu emektar anneyi tanımıyor bile. Her gün elinde on kişinin ekmek yediği o değerli kadın sekiz çocuk annesi değerli insanı kimse tanımıyor. Çocuk ve torunları yüzüne bile bakmıyorlar. Aslında onun gibi birçok yaşlımız var bu durumda olan. Ortalıkta kalmış umutlarını yitirmiş yaşlılarımız var.
Cenabı Allah her şeyin hayırlısını versin. Bir masal vardı büyüklerimiz anlatırdı. Yemek sofrasını kuran gelin eşinin babasına tahta bir tabakta yemek verir. Bu durumdan küçük çocuğu çok etkilenir. Ertesi gün anne bakar ki oğlunun elinde bıçak, tahtayı yontuyor.
- Anne sorar;
- Yavrum o ne?
- Çocuk cevap verir;
- Tabak yontuyorum
- Anne neden ne yapacaksın diye sorar;
- Çocuk cevap verir;
- Sen dedeme tahta tabakta yemek veriyorsun ya,
- Anne; evet çok yaşlı tabakları kırmasın diye tahta tabakta veriyorum yemeğini der.
- Çocuk; evet bende senin ve babam için hazırlık yapıyorum. Yarın siz yaşlanınca bunlarda size yemek vereceğim der.
Kadın bir an durur ve düşünür Eyvah! Ben ne yaptım. Kendi geleceğimi hazırlıyorum. Ve o olaydan sonra dedin önüne en güzel tabaklarda yemek verilir.

Evet, bunu anlatmamın sebebi, belki birileri okurda yaşlılığın kaçınılmaz bir son olduğunu anlarda büyüklerine karşı hal ve hareketlerini bir kez daha gözden geçirir. Bu dünyanın iki kapılı bir han olduğunu unutmayalım. onlar kısacık bir dönemde bu hale geldiler ikinci kapıdan çıkıp gidecekler ve bizim onlara verdiğimiz tahtı ve zemini sevgiyi ve saygıyı bize ve çocuklarımıza bırakacaklar. Biz onlara ne verdiysek, aynısını çocuklarımız bize sunacaklar.
Şuanda bu yazıyı okuyan kardeşim sen iki kapalı hanın hangi dilimindesin?
Başı, ortası ve sonunda mı?
Düşün bakalım çocukluk, gençlik, yaşlılık ve ölüm.
Bunlar hepimizin kaçınılmaz sonu, bu gerçeği aklımızdan çıkarmayalım.

( Ne ekersen, onu biçersin
HEZALE.


Sevgiyle kalın,